Доварон боби 20

Ҷанг дар миёни сибти Бинъёмин ва сибтҳои дигар.

ВА тамоми банӣ-Исроил берун омаданд, ва ҷамоат мисли як тан, аз Дон то Беэр-Шобаъ ва замини Ҷилъод, ба ҳузури Худованд дар Мисфо ҷамъ шуданд.
Ва сардорони тамоми қавм, ҳамаи сибтҳои Исроил, дар ҷамъомади қавми Худо, ки аз чорсад ҳазор нафар пи-ёдаи шамшерзан иборат буданд, ҳозир шуданд.
Ва банӣ-Биньёмин шуниданд, ки банӣ-Исроил ба Мис-фо омадаанд. Ва банӣ-Исроил гуфтанд: «Бигӯед, ки ин ша-рорат чӣ гуна рӯй додааст»?
Ва он марди левизода, шавҳари занаке ки кушта шуда буд, ҷавоб гардонида, гуфт: «Ман бо суррияи худ ба Ҷабъа, ки мулки Биньёмин аст, омадам, то ки шабро бигзаронам.
Ва сокинони Ҷабъа бар ман қиём карданд, ва хонаеро, ки дар он будам, шабона иҳота намуданд. Маро мехостанд бикушанд, ва суррияи маро он қадар азият доданд, ки вай мурд.
Ва ман суррияи худро гирифта, пора-пора кардам, ва онро ба ҳамаи шаҳрҳои мулки Исроил фиристодам, зеро ки онҳо кори қабеҳ ва зиште дар Исроил ба амал оварданд.
Инак ҳамаи шумо, эй банӣ-Исроил, муҳокима ва маш-варати худро дар ин ҷо бикунед».
Ва тамоми қавм, чун як тан, қиём намуда, гуфтанд: «Ҳеҷ яке аз мо ба хаймаи худ нахоҳем рафт, ва ҳеҷ яке аз мо ба хонаи худ нахоҳем шитофт.
Ва алҳол мо бояд дар ҳаққи Ҷабъа чунин коре бикунем: мувофиқи қуръа бар он битозем.
Ва даҳ нафар аз сад аз ҳамаи сибтҳои Исроил, ва сад нафар аз ҳазор, ва ҳазор нафар аз бевар бигирем, то ки тӯша барои қавм биёранд; ва ҳамин ки онҳо баргарданд, мо ба Ҷаб-ъаи Биньёмин мувофиқи тамоми қабоҳате ки вай дар ҳаққи Исроил ба амал овардааст, амал намоем».
Ва ҳамаи исроилиён якдилона, чун як тан, назди он шаҳр ҷамъ омаданд.
Ва сибтҳои Исроил ба тамоми сибти Биньёмин одам фиристода, гуфтанд: «Ин чӣ шароратест, ки дар миёни шумо рӯй додааст?
Ва акнун он шахсони сафилзодаро, ки дар Ҷабъа ҳастанд, таслим намоед, то ки онҳоро ба қатл расонида, ша-роратро аз Исроил нест кунем». Валекин банӣ-Биньёмин нахостанд, ки овози бародарони худ банӣ-Исроилро биш-наванд.
Ва банӣ-Биньёмин аз шаҳрҳо дар Ҷабъа ҷамъ шуданд, то ки бо банӣ-Исроил ҷанг кунанд.
Ва аз банӣ-Биньёмин дар он рӯз аз шаҳрҳо бисту шаш ҳазор марди шамшерзан саф кашиданд; ғайр аз ин, аз сокинони Ҷабъа ҳафтсад нафар баргузидагон саф каши-данд.
Аз тамоми ин қавм ҳафтсад марди баргузидаи чапдаст буданд, ва ҳамаи инҳо ба мӯе санг меандохтанд, ва хато намекарданд.
Ва аз исроилиён, ғайр аз Биньёмин, чорсад ҳазор нафар шамшерзан саф кашиданд, ки ҳамаашон мардони ҷангӣ буданд.
Ва бархоста, ба Байт-Ил рафтанд, ва аз Худо пурси-данд, ва банӣ-Исроил гуфтанд: «Кист, ки аз миёни мо аввал бар зидди банӣ-Бинъёмин ба ҷанг барояд?» Ва Худо-ванд гуфт: «Яҳудо аввал барояд».
Ва банӣ-Исроил бомдодон бархоста, назди Ҷабъа ӯрду заданд.
Ва исроилиён берун омаданд, то ки бо Биньёмин ҷанг кунанд, ва исроилиён назди Ҷабъа ба муқобили онҳо ба-рои ҷанг саф бастанд.
Ва банӣ-Биньёмин аз Ҷабъа берун омада, дар он рӯз бисту ду ҳазор нафарро аз исроилиён кушта бар замин ғал-тониданд.
Вале қавм, яъне исроилиён, қувват ёфта, дар ҳамон ҷое ки рӯзи якум саф баста буданд, аз нав барои ҷанг саф бастанд.
Ва банӣ-Исроил баромада, ба ҳузури Худованд то шом гиристанд, ва аз Худованд пурсида, гуфтанд: «Оё боз бар зидди бародарони худ банӣ-Биньёмин барои ҷанг наздик оем?» Ва Худованд гуфт: «Бар зидди онҳо бароед»,
Ва банӣ-Исроил дар рӯзи дуюм ба ҷонибн банӣ-Биньё-мин пеш омаданд.
Ва биньёминиён дар рӯзи дуюм ба пешвози онҳо аз Ҷабъа берун омаданд ва аз банӣ-Исроил боз ҳаждаҳ ҳазор нафарро кушта бар замин ғалтониданд, ки ҳамаашон шамшер-зан буданд.
Ва тамоми банӣ-Исроил, тамоми қавм баромада, ба Байт-Ил омаданд, ва гириста, дар он ҷо ба ҳузури Худо-ванд нишастанд, ва дар он рӯз то шом рӯза доштанд, ва қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои саломатӣ ба ҳузури Ху-дованд оварданд.
Ва банӣ-Исроил аз Худованд пурсиданд, — ва сан-дуқи аҳди Худо дар он вақт дар он ҷо буд,
Ва Финҳос ибни Элъозор ибни Ҳорун дар он айём пеши он меистод, — ва гуфтанд: «Оё боз бар зидди баро-дарони худ банӣ-Биньёмин ба ҷанг бароям, ё даст кашам?» Ва Худованд гуфт: «Бароед, зеро ки фардо онҳоро ба дасти ту хоҳам супурд».
Ва исроилиён гирдогирди Ҷабъа каминҳо гузоштанд.
Ва банӣ-Исроил дар рӯзи сеюм ба муқобили банӣ-Биньёмин баромаданд, ва мисли дафъаҳои пеш назди Ҷабъа саф бастанд.
Ва банӣ-Биньёмин ба пешвози қавм берун омада, аз шаҳр дур шуданд, ва дар роҳҳо, ки яке сӯи Байт-Ил ва дигаре сӯи Ҷабъа мебурд, мисли дафъаҳои пеш ба куштани қавм шурӯъ карданд, ва қариб сӣ нафар аз исроилиён дар саҳро кушта шуданд.
Ва банӣ-Биньёмин гуфтанд: «Онҳо пеши мо, мисли пештара, фурӯ меғалтанд». Вале банӣ-Исроил гуфтанд: «Биг-резем, то ки ӯро аз шаҳр ба сӯи роҳҳо дур кунем».
Ва ҳамаи исроилиён аз ҷои худ бархоста, дар Баал-Томор саф бастанд; ва каминварони Исроил аз камингоҳи худ, аз майдони назди Ҷабъа ҷаста баромаданд.
Ва даҳ ҳазор марди баргузида, ки аз тамоми Исроил буданд, аз пеши Ҷабъа наздик омаданд, ва ҳарбу зарби сахте рӯй дод, ва биньёминиён надонистанд, ки фалокате ба сара-шон меояд.
Ва Худованд ба Биньёмин пеши Исроил шикаст расо-нид, ва банӣ-Исроил дар он рӯз бисту панҷ ҳазору сад нафарро аз Биньёмин куштанд, ки ҳамаашон шамшерзан буданд.
Ба назари банӣ-Биньёмин чунин намуд, ки шикаст расонидаанд; вале исроилиён барои Биньёмин ҷой холӣ карда буданд, зеро умедашон ба он камине буд, ки назди Ҷабъа гузошта буданд.
Ва каминварон шитофта, ба Ҷабъа ҳуҷум карданд; ва каминварон паҳн шуда рафта, тамоми аҳли шаҳрро ба дами шамшер куштанд.
Ва аломате дар миёни исроилиён ва каминварон қарор дода шуда буд, ки онҳо бояд аз даруни шаҳр сутунҳои ғафси дудро баланд кунанд.
Ва ҳангоме ки исроилиён дар ҷанг қафо гаштанд, ва Биньёмин ба заданн исроилиён шурӯъ намуда, тақрибан сӣ нафарро аз онҳо куштанд, ва гуфтанд: «Онҳо пеши мо мисли ҷанги якум фурӯ меғалтанд», —
Дар ҳамин вақт аз шаҳр сутуни ғафси дуд баланд шу-дан гирифт, ва биньёминиён ба ақиби худ назар андохтанд, ва инак_э дуд аз тамоми шаҳр сӯи осмон мебарояд,
Ва исроилиён баргаштанд, ва биньёминиён ба воҳима афтоданд, зеро диданд, ки фалокат бар сарашон омадааст.
Ва онҳо аз пеши исроилиён ба тарафи роҳи биёбон рӯй тофтанд, вале ҳарбу зарб онҳоро дар он ҷо низ таъқиб мекард, ва касонеро, ки аз шаҳрҳо мебаромаданд, андаруни он мекуштанд.
Биньёминиёнро иҳота намуда, гирифтори таъқиб кар-данд, ва дар Менуҳо, ки дар рӯ ба рӯи тарафи шарқии Ҷабъа воқеъ аст, онҳоро торумор сохтанд.
Ва ҳаждаҳ ҳазор нафар аз биньёминиён фурӯ ғалти-данд, ки ҳамаашон мардони ҷангӣ буданд.
Ва онҳо тоб хӯрда, ба биёбон, сӯи сахраи Риммӯн гу-рехтанд, вале аз онҳо панҷ ҳазор нафарро дар роҳҳо ба ҳалокат расониданд; ва онҳоро то Ҷидъӯм таъқиб карда, аз онҳо ду ҳазор нафарро куштанд.
Ҳамаи касоне ки аз Биньёмин дар он рӯз талаф шу-данд, бисту панҷ ҳазор нафар шамшерзан буданд, ки ҳама-ашон мардони ҷангӣ буданд.
Ва шашсад нафар тоб хӯрда, ба биёбон, сӯи сахраи Риммӯн гурехтанд, ва чор моҳ дар сахраи Риммӯн истоданд.
Ва исроилиён назди банӣ-Биньёмин баргашта, онҳоро ба дами шамшер куштанд: тамоми аҳли шаҳр ва чорпоён ва ҳар чиро, ки ёфтанд; низ ҳамаи шаҳрҳоеро, ки ёфтанд, оташ дода сӯзониданд.