Доварон боби 6

Бори чорум аз Худо дур шуда, гирифтори ғуломӣ гардиданд; довари шашум — Ҷидъӯн.

ВА банӣ-Исроил он чи дар назари Худованд бад буд, ба амал оварданд, ва Худованд онҳоро ҳафт сол ба дасти Мидьён таслим. кард.
Ва дасти Мидьён бар Исроил чунон гарон омад, ки банӣ-Исроил, барои паноҳ шудан аз Мидьён, барои худ гузаргоҳҳои зерикӯҳӣ, мағораҳо ва истеҳкомҳо сохтанд.
Ва ҳангоме ки банӣ-Исроил кишт мекарданд, мардуми Мидьён ва Амолеқ ва аҳли машриқ пайдо шуда, бар онҳо ҳуҷум меоварданд.
Ва назди онҳо ҷойгир шуда, тамоми ҳосили заминро то худди Ғазза несту нобуд мекарданд, ва барои зиндагии Исроил ҳеҷ хӯрокворӣ ва гӯсфанд ва гов ва хар боқӣ намегу-зоштанд.
Зеро ки онҳо бо чорвои худ ва бо хаймаҳои худ ме-омаданд, ва мисли малах бисьёр буданд, ба тавре ки худашон ва шутурҳошон сону шумор надоштанд; ва ба ин замин меомаданд, то ки онро валангор кунанд.
Ва банӣ-Исроил аз дасти Мидьён бағоят бенаво гар-диданд, ва банӣ-Исроил сӯи Худованд истиғоса бурданд.
Ва чун банӣ-Исроил сӯи Худованд аз зулми Мидьён истиғоса бурданд,
Худованд марди набие назди банӣ-Исроил фиристод, ва ӯ ба онҳо гуфт: «Худованд Худои Исроил чунин мегӯяд: Ман шуморо аз Миср берун овардам, ва шуморо аз хонаи ғуломӣ берун овардам;
Ва шуморо аз дасти мисриён ва аз дасти ҳамаи онҳое ки ба шумо ситам мекарданд, раҳо намудам; ва онҳоро аз пеши шумо бадар ронда, заминашонро ба шумо додам.
Ва ба шумо гуфтам: Ман Худованд Худои шумо ҳастам. Аз худоёни амӯриён, ки дар заминашон маскан гирифтаед, натарсед; вале шумо овози Маро нашнидед».
Ва фариштаи Худованд омада, зери дарахти пистае ки дар Ӯфро аз они Юоши Абиэзрӣ буд, нишаст, ва писа-раш Ҷидъӯн гандумро дар чархушт мекӯфт, то ки онро аз Мидьён пинҳон кунад.
Ва фариштаи Худованд ба ӯ зоҳир шуда, гуфт: «Худо-ванд бо туст, эй марди диловар!»
Ҷидъӯн ба вай гуфт: «Эй оғои ман, агар Худованд бо мо бошад, чаро ин ҳама ба сари мо омадааст? Ва куҷост ҳамаи корҳои аҷоиби Ӯ, ки падарони мо ба мо ҳикоят карда, гуф-танд, ки Худованд моро аз Миср берун овард? Ва алҳол Худованд моро тарк карда, ба дасти Мидьён таслим намуда-аст».
Ва Худованд ба ӯ рӯй оварда, гуфт: «Бо ин қуввати худ бирав, ва Исроилро аз дасти Мидьён наҷот деҳ; Ман туро мефиристам».
Ва дар ҷавоби Ӯ гуфт: «Худовандо, ман Исроилро чӣ гуна метавонам наҷот диҳам? Инак, хонаводаи ман дар сибти Менашше аз ҳама бенавотар аст, ва ман дар хонаи падарам аз ҳама ҷавонтарам».
Ва Худованд ба ӯ гуфт: «Ман бо ту хоҳам буд, ва ту Мидьёнро мисли як касе шикаст хоҳӣ дод».
Ва дар ҷавоби Ӯ гуфт: «Агар ман дар назарат илтиф-от ёфта бошам, аломате ба ман бинамо, ки Ту бо ман сухан меронӣ;
Лутфан, аз ин ҷо нарав, то даме ки назди Ту баргардам ва ҳадияи худро оварда, пеши Ту бимонам». Ва Ӯ гуфт: «То вақти баргаштани ту Ман интизор хоҳам истод».
Ва Ҷидъӯн рафта, таом аз гӯшти бузғола ва фатир аз як эфа орд тайёр кард, гӯштро дар сабад ва шӯрборо дар коса андохт, ва зери дарахти писта оварда, пеши Ӯ монд.
Ва фариштаи Худо ба ӯ гуфт: «Гӯшт ва фатирҳоро ги-рифта, бар ин сахра бимон, ва шӯрборо бирез». Ӯ чунин кард.
Ва фариштаи Худованд нӯги асоеро, ки дар дасташ буд, дароз карда, ба гӯшт ва фатирҳо расонид; ва оташе аз сахра баромада, гӯшт ва фатирҳоро фурӯ бурд; ва фариштаи Худованд аз пеши назари ӯ нопадид шуд.
Ва Ҷидъӯн фаҳмид, ки ин фариштаи Худованд аст, ва Ҷидъӯн гуфт: «Эй вой ба ман, Худоё Худовандо! Чунки фариштаи Худовандро рӯ ба рӯ дидаам».
Ва Худованд ба ӯ гуфт: «Осоиштагӣ бар ту бод, натарс, нахоҳӣ мурд».
Ва Ҷидъӯн дар он ҷо қурбонгоҳе барои Худованд сохт, ва онро Худованд-Осоиштагӣ хонд; он то имрӯз дар Ӯфрои Абиэзрӣ мавҷуд аст.
Ва дар он шаб чунин воқеъ шуд, ки Худованд ба ӯ гуфт: «Нарговеро, ки аз они падари туст, ва наргови дуюми ҳафтсоларо бигир; ва қурбонгоҳи Баалро, ки аз они падари туст, вайрон кун, ва бути чӯбини Ашераро, ки бар он аст, бишкан.
Ва барои Худованд Худои худ бар сари ин сахра қур-бонгоҳе бар тибқи таомул бисоз; ва наргови дуюмро гириф-та, бар чӯбҳои бути Ашера, ки шикастаӣ, ҳамчун қурбонии сӯхтанӣ биёр».
Ва Ҷидъӯн даҳ нафар аз ғуломонаш гирифт, ва он чи Худованд ба ӯ гуфта буд, ба ҷо овард; ва азбаски аз хонадони падараш ва аз мардуми шаҳр метарсид, ки ин корро рӯзона ба ҷо оварад, ӯ онро шабона ба ҷо овард.
Ва бомдодон мардуми шаҳр бархостанд, ва инак, қурбон-гоҳи Баал вайрон, ва бути Ашера, ки бар он буд, шикаста шудааст; ва наргови дуюм бар қурбонгоҳи навобод ҳамчун қурбонии сӯхтанӣ оварда шудааст.
Ва ба якдигар гуфтанд: «Кист, ки ин корро карда-аст?» Ва пурсупос ва тафтиш намуда, гуфтанд: «Ҷидъӯн ибни Юош ин корро кардааст».
Ва мардуми шаҳр ба Юош гуфтанд: «Писаратро берун барор, то бимирад, зеро ки қурбонгоҳи Баалро вайрон карда-аст ва бути Ашераро, ки бар он буд, шикастааст».
Ва Юош ба ҳамаи онҳое ки дар пеши ӯ истода буданд, гуфт: «Оё шумо Баалро тарафгирӣ менамоед? Оё шумо варо раҳо мекунед? Ҳар кӣ варо тарафгирӣ намояд, то субҳидам кушта хоҳад шуд! Агар вай Худо бошад, бигзор худро та-рафгирӣ намояд, зеро ки қурбонгоҳи варо ӯ вайрон карда-аст».
Ва дар он рӯз ӯро Ерубаал номида, гуфт: «Бигзор Баал бо ӯ талош намояд, зеро ки қурбонгоҳи варо вайрон карда-аст».
Ва тамоми Мидьён ва Амолеқ ва аҳли машриқ якҷоя ҷамъ шуданд, ва аз наҳр убур намуда, дар водии Изреъил ӯрду заданд.
Ва Рӯҳи Худованд Ҷидъӯнро фаро гирифт; ва ӯ шох навохт, ва аҳли Абиэзер дар ақиби ӯ ҷамъ шуданд.
Ва ба тамоми сибти Менашше қосидон фиристод, ва онҳо низ дар ақиби ӯ ҷамъ шуданд; ба сибтҳои Ошер, Забу-лун ва Нафтолӣ низ қосидон фиристод, ва онҳо ба пешво-зашон баромаданд.
Ва Ҷидъӯн ба Худо гуфт: «Агар Ту Исроилро бо дасти ман наҷот доданӣ бошӣ, чунон ки гуфтаӣ,
Инак, ман дар хирмангоҳ як миқдор пашми тароши-дашударо паҳн карда мемонам: агар шабнам фақат бар пашм буда, тамоми замин хушк бошад, хоҳам донист, ки Ту Исро-илро бо дасти ман наҷот медиҳӣ, чунон ки гуфтаӣ».
Ва ҳамин тавр ба амал омад: бомдодон ӯ бармаҳал бар-хоста, пашмро пахш кард, ва як коса аз оби шабнам пур шуд.
Ва Ҷидъӯн ба Худо гуфт: «Хашми Ту бар ман аланга нагирад, агар боз бигӯям, ки ман як бори дигар пашмро хоҳам озмуд: бигзор фақат пашм хушк монад, вале бар тамоми замин шабнам бошад».
Ва Худо дар он шаб ҳамин тавр кард: фақат пашм хушк монд, вале бар тамоми замин шабнам буд.