Хуруҷ боби 13

Тақдиси нахустзодагон.Фармон дар бораи фатир.

ВА Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Ҳар нахустзодаро, ки ҳар раҳимро дар миёни банӣ-Исроил бикшояд, хоҳ одам бошад хоҳ чорпо, барои Ман тақдис намо; вай аз они Ман аст».
Ва Мусо ба қавм гуфт: «Ин рӯзро, ки аз Миср, аз хонаи ғуломӣ берун омадед, дар хотир нигоҳ доред, зеро ки Худо-ванд бо қуввати даст шуморо аз он ҷо берун овард; ва набояд хамири туруш хӯрда шавад.
Имрӯз шумо дар моҳи абиб* берун меоед.
Ва ҳангоме ки Худованд туро ба замини канъониён, ва ҳиттиён, ва амӯриён, ва ҳиввиён, ва ябусиён дохил кунад, ки ба падаронат қасам хӯрдааст, ки онро ба ту бидиҳад, за-мине ки шир ва асал дар он ҷорист, — он гоҳ ту ин ибодатро дар ин моҳ ба ҷо овар.
Ҳафт рӯз фатир бихӯр, ва дар рӯзи ҳафтум ид барои Худованд аст.
Хафт рӯз бояд фатир хӯрда шавад; ва набояд назди ту нони туруш дида шавад, ва набояд назди ту дар тамоми ҳудуди ту хамиртуруш дида шавад.
Ва дар он рӯз ба писари худ хабар дода, бигӯ: «Ин аст ба хотири он чи Худованд барои ман кард, вақте ки аз Миср берун омадам».
Ва бигзор ин барои ту аломате бар дастат, ва ёдгорие дар мобайни чашмонат бошад, то ки шариати Худованд дар даҳонат бошад; зеро ки Худованд бо дасти қавӣ туро аз Миср берун овард.
Пас, ин дастурро дар мӯҳлаташ сол ба сол ба ҷо овар.
Ва ҳангоме ки Худованд туро ба замини канъониён дохил кунад, ки ба ту ва падаронат қасам хӯрдааст, ки онро ба ту бидиҳад, —
Он гоҳ ҳар раҳимкушоро барои Худованд ҷудо кун; ва ҳар бачаи раҳимкушои чорпоён, ки назди ту пайдо шавад, наринаи онҳо барои Худованд хоҳад буд.
Ва дар ивази ҳар курраи раҳимкушо баррае фидия бидеҳ; ва агар фидия надиҳӣ, гарданашро бишкан; ва барои ҳар нахустзодаи одамӣ, ки аз писаронат бошад, фидия бидеҳ.
Ва ҳангоме ки писарат дар оянда аз ту пурсида, гӯяд: «Ин чист?» — ба вай бигӯ: «Худованд моро бо қуввати даст аз Миср, аз хонаи ғуломӣ берун овард;
Ва чунин воқеъ шуд, ки чун фиръавн дар бобати ра-вона кардани мо дили худро сахт гардонид, Худованд ҳар нахустзодаро дар замини Миср, аз нахустзодаи одамон то нахустзодаи чорпоён, кушт; бинобар ин ман ҳар раҳимкушои наринаро барои Худованд қурбонӣ мекунам, ва барои ҳар нахустзодаи писаронам фидия медиҳам».
Ва бигзор ин аломате бар дастат ва пешонабанде дар мобайни чашмонат бошад, зеро ки Худованд бо қуввати даст моро аз Миср берун овард».
Ва чунин воқеъ шуд, ки чун фиръавн қавмро равона кард, Худо онҳоро бо роҳи замини фалиштиён набурд, чун-ки он наздик буд; зеро ки Худо гуфт: «Мабодо қавм ҷангро дида, пушаймон шаванд ва ба Миср баргарданд».
Ва Худо қавмро бо роҳи биёбон давр занонида, сӯи баҳри Қулзум бурд; ва банӣ-Исроил аз замини Миср мусаллаҳ шуда баромада буданд.
Ва Мусо устухонҳои Юсуфро бо худ гирифт, зеро ки вай банӣ-Исроилро сахт қасам дода, гуфта буд: «Худо шу-моро албатта тафаққуд хоҳад кард, ва он гоҳ шумо устухон-ҳои маро аз ин ҷо бо худ хоҳед бурд».

Абр ва сутуни оташ дар аснои роҳ.

Ва аз Суккӯт равона шуданд, ва дар Этом, дар ақсои биёбон ӯрду заданд.
Ва Худованд рӯзона дар сутуни абр пешопеши онҳо мерафт, то ки роҳро ба онҳо нишон диҳад, ва шабона — дар сутуни оташ, то ки ба онҳо рӯшноӣ бахшад, ва онҳо рӯзона ва шабона роҳ раванд.
Сутуни абр рӯзона ва сутуни оташ шабона аз пеши қавм дур намешуд.

*4. Моҳи абиб — моҳи пухтани хӯшаҳо. 12. Он гоҳ ҳар раҳимкушоро барои Худованд ҷудо кун; ва ҳар бачаи раҳимкушои чорпоён, ки назди ту пайдо ша-вад, наринаи онҳо барои Худованд хоҳад буд.