Ибодат боби 18

Манъи издивоҷи хешу табори наздик.

ВА Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Ба банӣ-Исроил сухан ронда, ба онҳо бигӯ: Ман Ху-дованд Худои шумо ҳастам.
Мисли аъмоли замини Миср, ки дар он сокин будед, амал накунед, ва мисли аъмоли замини Канъон, ки Ман шу-моро ба он ҷо мебарам, амал накунед, ва бар тибқи фароизи онҳо рафтор нанамоед.
Дастурҳои Маро ба амал оваред ва фароизи Маро риоя намоед, то ки бар тибқи онҳо рафтор кунед; Ман Худо-ванд Худои шумо ҳастам.
Ва фароизу дастурҳои Маро риоя намоед, ки одам он-ҳоро ба амал оварда, бо онҳо зинда хоҳад буд; Ман Худо-ванд ҳастам.
Ҳеҷ кас ба ҳеҷ хешованди ҳамҷисми худ наздик наша-вад, то ки авраташро ошкор кунад; Ман Худованд ҳастам.
Аврати падаратро, яъне аврати модаратро ошкор на-кун; вай модари туст, аврати варо ошкор накун.
Аврати зани падаратро ошкор накун; он аврати па-дари туст.
Аврати хоҳаратро, яъне духтари падарат ё духтари мо-даратро, хоҳ мавлуди хона бошад хоҳ мавлуди берун, аврати онҳоро ошкор накун.
Аврати духтари писарат ё духтари духтаратро, — авра-ти онҳоро ошкор накун, зеро ки инҳо аврати туст.
Аврати духтари зани падаратро, ки аз падарат зоида шуда бошад, — вай хоҳари туст, — аврати варо ошкор накун.
Аврати хоҳари падаратро ошкор накун; вай ҳамҷисми падари туст.
Аврати хоҳари модаратро ошкор накун, зеро ки вай ҳамҷисми модари туст.
Аврати бародари падаратро ошкор накун: ба зани вай наздик нашав; вай янгаи туст.
Аврати келинатро ошкор накун; вай зани писари туст, аврати варо ошкор накун.
Аврати зани бародаратро ошкор накун; ин аврати ба-родари туст.
Аврати зан ва духтари варо ошкор накун; духтари писараш ва духтари духтарашро нагир, то ки аврати варо ошкор кунӣ; инҳо ҳамҷисми вай мебошанд, ва ин фисқу фуҷур аст.
Ва занеро бо хоҳараш ҳамчун паланҷи вай нагир, то ки аврати ӯро дар ҳузури вай, ҳангоме ки вай зинда аст, ошкор кунӣ.
Ва ба зан дар вақти нопокии ҳайзи вай наздик нашав, то ки аврати варо ошкор кунӣ.
Ва бо зани ёри худ ҷимоъ накун, то ки нутфа рехта, бо вай наҷис гардӣ.
Ва аз насли худ ҳеҷ якеро барои Мӯлик аз оташ нагуза-рон, ва исми Худои худро беҳурмат нагардон.
Ва бо мард мисли зан ҷимоъ накун; ин кори зишт аст.
Ва бо ҳеҷ чорпо нахусп, то ки бо он наҷис гардӣ; ва зане набояд пеши чорпое биистад, то ки бо он ҷимоъ кунад; ин қабоҳат аст.
Бо ҳеҷ яке аз инҳо худро наҷис нагардонед, зеро халқ-ҳое ки Ман онҳоро аз пеши шумо бадар меронам, худро бо ҳамаи инҳо наҷис гардонидаанд.
Ва замин наҷис гардид, ва Ман онро барои гуноҳаш ҷазо додам, ва замин сокинони худро қай намуд.
Вале шумо фароизу дастурҳои Маро риоя намоед, ва ҳеҷ якеро аз ин қабоҳатҳо ба амал наоваред, — хоҳ тубҷоиён хоҳ ғарибоне ки дар миёни шумо маскан гирифтаанд;
Зеро мардумони ин замин, ки пеш аз шумо буданд, ҳамаи ин қабоҳатҳоро ба амал меоварданд, ва замин наҷис гардид;
Мабодо ин замин шуморо низ, агар онро наҷис гардо-нед, қай кунад, чунон ки халқҳоеро, ки пеш аз шумо буданд, қай кардааст.
Зеро ҳар касе ки яке аз ин қабоҳатҳоро ба амал оварад, ҷонҳои ба амал овардагон аз миёни қавми худ маҳв хоҳанд шуд.
Пас, фармони Маро риоя намоед, то ки бар тибқи он урфу одатҳои зишт, ки пеш аз шумо ба амал оварда шудааст, амал накунед, ва бо онҳо худро наҷис нагардонед. Ман Худо-ванд Худои шумо ҳастам».