Хуруҷ боби 19

Исроил дар домани кӯҳи Сино. Худо ба Мусо зоҳир мешавад.

1. ДАР моҳи сеюми берун омадани банӣ-Исроил аз за-мини Миср, дар ҳамон рӯз, онҳо ба биёбони Сино расиданд.
2. Ва аз Рафидим равона шуда, ба биёбони Сино омаданд, ва дар биёбон ӯрду заданд; ва дар он ҷо Исроил рӯ ба рӯи кӯҳ ӯрду заданд.
3. Ва Мусо сӯи Худо баромад, ва Худованд аз кӯҳ ӯро даъват намуда, гуфт: «Ба хонадони Яъқуб чунин бигӯ ва ба банӣ-Исроил хабар бидеҳ:
4. Шумо он чиро, ки Ман ба мисриён кардам, дидед, ва Ман шуморо бар болҳои уқобон бардоштам, ва шуморо назди Худ овардам.
5. Ва алҳол, агар шумо ба овози Ман ба яқин гӯш диҳед, ва аҳди Маро риоят кунед, шумо ганҷи гузини Ман аз миёни ҳамаи қавмҳо хоҳед буд; зеро ки тамоми замин аз они Ман аст.
6. Ва шумо барои Ман мамлакати коҳинон ва халқи му-қаддас хоҳед буд. Ин аст суханоне ки ту бояд ба банӣ-Исроил бигӯӣ».
7. Ва Мусо омада, пирони қавмро даъват намуд, ва ҳамаи ин суханонро, ки Худованд ба ӯ амр фармуда буд, ба онҳо пешниҳод кард.
8. Ва тамоми қавм якҷоя ҷавоб гардонида, гуфтанд: «Ҳар он чи Худованд гуфтааст, ба ҷо хоҳем овард». Ва Мусо су-ханони қавмро ба Худованд хабар дод.
9. Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Инак,  Ман дар абри ғализе назди ту меоям, то қавм бишнаванд, ки чӣ гуна Ман бо ту сухан меронам, ва он гоҳ ба ту низ ҳамеша имон хоҳанд овард». Ва Мусо суханони қавмро ба Худованд хабар дод.
10. Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Назди қавм рафта, он-ҳоро имрӯз ва фардо тақдис намо, ва бигзор онҳо либос-ҳошонро шустушӯ кунанд,
11. Ва ба рӯзи сеюм тайёр бошанд, зеро ки дар рӯзи сеюм Худованд, пеши назари тамоми қавм, бар кӯҳи Сино фурӯд хоҳад омад.
12. Ва ҳадде барои қавм гирдогирд муқаррар намуда, бигӯ: «Аз баромадан бар кӯҳ ва ламс кардани домани он эҳтиёт шавед; ҳар кӣ кӯҳро ламс кунад, ба яқин хоҳад мурд.
13. Бигзор дасте ба вай расонида нашавад, балки вай ё сангсор карда шавад, ё ки тир зада кушта шавад; хоҳ чорпо бошад хоҳ одам, — набояд зинда монад». Дар баробари на-вохтани карнай онҳо метавонанд бар кӯҳ бароянд».
14. Ва Мусо аз кӯҳ назди қавм фурӯд омада, қавмро тақдис намуд, ва онҳо либосҳошонро шустушӯ карданд.
15. Ва ба қавм гуфт: «Ба рӯзи сеюм тайёр бошед; ба за-нон наздикӣ накунед».
16. Ва дар рӯзи сеюм чунин воқеъ шуд, ки баробари да-мидани субҳ раъдҳо ва барқҳо ба амал омада, абри ғализе кӯҳро фаро гирифт, ва садои бағоят баланди шох ба гӯш расид; ва тамоми қавме ки дар ӯрдугоҳ буданд, ба ларза даромаданд.
17. Ва Мусо қавмро ба истиқболи Худо аз ӯрдугоҳ берун овард, ва онҳо дар домани кӯҳ истоданд.
18. Ва тамоми қӯхи Синоро дуд фаро гирифта буд, чунки Худованд дар оташ бар он фурӯд омад, ва дуди он мисли дуди хумдон мебаромад; ва тамоми кӯҳ бағоят меларзид.
19. Ва садои шох торафт пурзӯр мешуд; Мусо сухан ме-ронд, ва Худо бо овоз ҷавоб мегардонид.
20. Ва Худованд бар кӯҳи Сино, бар қуллаи кӯҳ фурӯд омад, ва Худованд Мусоро ба қуллаи кӯҳ даъват намуд, ва Мусо баромад.
21. Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Фурӯд омада, қавмро огоҳ намо, мабодо барои дидани Худованд ҳадро вайрон кар-да гузаранд, — ва бисьёре аз онҳо бимиранд.
22. Ва низ коҳиноне ки ба Худованд наздик меоянд, бояд худро тақдис намоянд, то ки Худованд онҳоро зарба назанад».
23. Ва Мусо ба Худованд гуфт: «Қавм ба кӯҳи Сино на-метавонанд бароянд, зеро ки Ту маро огоҳ намуда, гуфтаӣ: «Назди кӯҳ ҳадде гузошта, онро тақдис намо»».24. Ва Худованд ба ӯ гуфт: «Бирав, фурӯд ой, ва баъд баро, ва Ҳорун ҳамроҳи ту бошад; вале коҳинон ва қавм ҳадро вайрон карда нагузаранд, то ки назди Худованд боло бароянд, мабодо Ӯ онҳоро зарба занад».
24. Ва Мусо назди қавм фурӯд омада, ба онҳо сухан ронд.

© IBT 1992