Такрори Шариат боби 21

Ёфт шудани мақтули номаълум.

1. «АГАР дар замине ки Худованд Худоят барои тасар-руф кардаш он ба ту медиҳад, мақтули дар саҳро хобидае ёфт шавад, ва маълум набошад, ки қотили вай кист, —
2. Бигзор пирон ва доварони ту берун омада, масофаи шаҳрҳоеро, ки дар гирду пеши мақтул аст, чен кунанд;
3. Ва шаҳре ки ба мақтул аз ҳама наздиктар бошад, — бигзор пирони он шаҳр гӯсолаи модае бигиранд, ки онро ҳанӯз кор нафармудаанд ва юғе ба гарданаш набастаанд,
4. Ва бигзор пирони он шаҳр он гӯсоларо ба водии санг-лохе ки шудгор ва кишт карда намешавад ва наҳри оби ҷорӣ дорад, фурӯд оваранд, ва дар он ҷо, дар водӣ гардани гӯсоларо бишкананд.
5. Ва коҳинон, писарони Левӣ,  наздик  меоянд,  чунки онҳоро  Худованд Худои  ту  баргузидааст,  то ки хизмати Ӯро ба ҷо оваранд ва ба исми Худованд баракат диҳанд, ва бар тибқи сухани онҳо ҳар низоъ ва ҳар осеб бояд яктарафа карда щавад.
6. Ва ҳамаи пирони  он  шаҳре ки  ба мақтул  аз  ҳама наздиктар аст, бигзор дастҳои  худро   бар   гӯсолае ки дар водӣ гарданаш шикаста шудааст, бишӯянд,
7. Ва хитоб намуда, гӯянд: «Дастҳои мо ин хунро нарех-тааст, ва чашмони мо надидааст;
8. Қавми Худ — Исроилро, ки Ту, эй Худованд, фидия дода раҳо кардаӣ, кафорат намо, ва намон, ки хуни ноҳақ дар миёни қавми Ту — Исроил рехта шавад». Пас, он хун барои онҳо кафорат карда хоҳад шуд.
9. Ва ту хуни ноҳақро аз миёни худ барҳам хоҳӣ дод, агар он чиро, ки дар назари Худованд дуруст аст, ба амал оварӣ.
10. Ҳангоме ки барои ҷанг кардан ба муқобили душманони худ берун равӣ, ва Худованд Худоят онҳоро ба дасти ту бисупорад, ва ту онҳоро асир кунӣ,
11. Ва дар миёни асирон зани хушрӯе дида, ошиқи вай би-шавӣ, ва бихоҳӣ варо барои худ ба занӣ бигирӣ,
12. Пас, варо ба хонаи худ биёр, ва бигзор вай сари худро тарошад, ва нохунҳои худро гирад,
13. Ва либоси асирии худро аз тани худ дур кунад, ва дар хонаи ту нишаста, барои падар ва модари худ як моҳ мотам гирад; ва баъд аз он ту назди вай даромада, шавҳари вай бишав, ва вай зани ту хоҳад буд.
14. Ва агар ту варо дигар нахоҳӣ, метавонӣ варо мувофиқи дилхоҳаш бифиристӣ, вале набояд варо ба нуқра бифрӯшӣ; ба вай сахтгирӣ накун, чунки варо бо зӯрӣ тобеъ намудаӣ.
15. Агар марде ду зан дошта бошад, — яке маҳбуба ва дигаре манфура, — ва ҳар ду — маҳбуба ва манфура — ба-рои ӯ писарон зоянд, ва писари манфура нахустзода бошад,
16. Пас, дар рӯзе ки ӯ дороии худро ба писаронаш тақсим кунад, наметавонад ба писари маҳбуба бар писари манфура, ки нахустзода аст, ҳуқуқи нахустзодагӣ диҳад,
17. Балки бояд нахустзодагии писари манфураро эътироф намуда, аз ҳар дороии худ ба вай ҳиссаи дучанд диҳад, зеро ки вай ибтидои қуввати ӯст, ва ҳуқуқи нахустзодагӣ ба вай тааллуқ дорад.

Дар бораи писари саркаш.

18. Агар касе писари саркаш ва беитоате дошта бошад, ки сухани падар ва модари худро нашнавад, ва ҳар чанд варо ҷазо диҳанд, ба онҳо гӯш наандозад, —
19. Бигзор падар ва модараш варо гирифта, назди пирони шаҳраш, ба дарвозаи маконаш берун оваранд,
20. Ва ба пирони шаҳраш гӯянд: «Ин писари мо саркаш ва беитоат аст, сухани моро намешунавад, пурхӯр ва майзада аст».
21. Ва бигзор варо тамоми мардуми шаҳраш сангсор ку-нанд, то ки бимирад, — ва шароратро аз миёни худ барҳамхоҳӣ дод; ва тамоми Исроил инро шунида, ҳаросон хоҳанд шуд.
22. Ва агар касе гуноҳи сазовори қатл карда бошад, ва ба қатл расонида шавад, ва ту варо ба дор овехта бошӣ, —
23. Набояд ҷасади мурдаи варо шабона бар дор бимонӣ, балки ҳатман варо дар ҳамон рӯз дафн намо, зеро касе ки ба дор кашида шудааст, ба лаънати Худо гирифтор аст, ва ту замини худро, ки Худованд Худоят онро ҳамчун мулк ба ту медиҳад, наҷис нагардон».

© IBT 1992