Ададҳо боби 9

Дастурот дар бораи фисҳ.

ВА Худованд ба Мусо дар биёбони Сино дар соли дуюми аз Миср берун омаданашон, дар моҳи якум, сухан ронда, гуфт:
«Бигзор банӣ-Исроил фисҳро дар мӯҳлати он ба ҷо оваранд.
Дар рӯзи чордаҳуми ҳамин моҳ, шомгоҳ, онро дар мӯҳ-латаш ба ҷо оваред; мувофиқи тамоми фароизаш ва тамоми аҳкомаш онро ба амал оваред».
Ва Мусо ба банӣ-Исроил гуфт, ки фисҳро ба ҷо оваранд.
Ва фисҳро дар моҳи якум, дар рӯзи чордаҳуми моҳ, шомгоҳ, дар биёбони Сино ба ҷо оварданд; мувофиқи ҳар он чи Худованд ба Мусо амр фармуда буд, банӣ-Исроил ҳа-мон тавр амал карданд.
Вале одамоне буданд, ки ба ҷасади мурда расида наҷис шуда буданд, ва фисҳро дар он рӯз наметавонистанд ба ҷо оваранд; ва онҳо дар он рӯз назди Мусо ва Ҳорун омаданд.
Ва он одамон ба ӯ гуфтанд: «Мо ба ҷасади мурда расида наҷис шудаем; пас чаро мо маҳрум аз он бошем, ки қурбонии Худовандро дар мӯҳлаташ дар миёни банӣ-Исроил тақдим намоем?»
Ва Мусо ба онҳо гуфт: «Биистед, то бишнавам, ки Худованд дар бораи шумо чӣ амр мефармояд».
Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Ба банӣ-Исроил сухан ронда, бигӯ: ҳар кӣ аз шумо ё аз наслҳои шумо ба ҷасади мурда расида наҷис шуда бошад, ё дар сафари дур бошад, бояд вай низ фисҳи Худовандро ба ҷо оварад.
Бигзор дар моҳи дуюм, дар рӯзи чордаҳум, шомгоҳ, онро ба ҷо оваранд; бо фатир ва бо сабзаи талх онро бихӯранд.
Чизе аз он то субҳ боқӣ нагузоранд, ва устухонҳояшро нашикананд; мувофиқи тамоми фароизи фисҳ онро ба ҷо оваранд.
Валекин касе ки пок бошад, ва дар сафар набошад, ва аз иҷрои фисҳ гардан тобад, он кас аз миёни қавми худ маҳв хоҳад шуд, зеро ки қурбонии Худовандро дар мӯҳлаташ тақ-дим накардааст; он кас барои гуноҳи худ ҷазо хоҳад ёфт.
Ва агар ғарибе дар миёни шумо сокин шавад, бояд вай низ фисҳи Худовандро ба ҷо оварад, мувофиқи фаризаи фисҳ ва дастури он амал намояд; барои шумо як фариза хоҳад буд, — ҳам барои ғариб ва ҳам барои тубҷоӣ».

Дар бораи абре ки масканро мепӯшонид.

Ва дар рӯзе ки маскан барпо шуд, абр масканро, ки хаймаи шаҳодат буд, пӯшонид, ва аз шом то субҳ бар маскан чизе мисли зуҳури оташ намоён буд.
Ҳамеша чунин буд: абр рӯзона онро мепӯшонид, ва шабона — зуҳури оташ.
Ва ҳар вақте ки абр аз хайма баланд мешуд, аз паи он банӣ-Исроил кӯч мекарданд, ва дар маконе ки абр таваққуф менамуд, он ҷо банӣ-Исроил ӯрду мезаданд.
Бо ҳидояти Худованд банӣ-Исроил кӯч мекарданд, ва бо ҳидояти Худованд ӯрду мезаданд; дар ҳамаи рӯзҳое ки абр бар маскан таваққуф менамуд, онҳо дар ӯрдугоҳ мемонданд.
Ва агар абр рӯзҳои бисьёр бар маскан таваққуф мекард, банӣ-Исроил ин дастури Худовандро пайравӣ намуда, кӯч намекарданд.
Ва баъзан абр якчанд рӯз бар маскан меистод, — онҳо бо ҳидояти Худованд дар ӯрдугоҳ мемонданд ва бо ҳидояти Худованд кӯч мекарданд.
Ва баъзан абр аз шом то субҳ меистод, ва субҳидам абр баланд мешуд, — он вақт онҳо низ кӯч мекарданд; ё ки абр як шабонарӯз таваққуф намуда, баъд баланд мешуд, — онҳо низ кӯч мекарданд.
Ё ки абр агар ду рӯз ё як моҳ ё як сол бар маскан; та-ваққуф намуда, бар он мемонд, — банӣ-Исроил низ дар ӯр-дугоҳ монда, кӯч намекарданд; ва ҳангоме ки он баланд ме-шуд, онҳо кӯч мекарданд.
Бо ҳидояти Худованд ӯрду мезаданд ва бо ҳидояти Худованд кӯч мекарданд; ва дастури Худовандро мувофиқи он чи Худованд ба воситаи Мусо амр фармуда буд, пайравӣ мекарданд.