Нодоб ва Абиҳу оташи бегонае меоваранд.
- ВА писарони Ҳорун, Нодоб ва Абиҳу, ҳар яке маҷмари худро гирифта, оташ бар онҳо монданд, ва бухур бар он гузошта, ба ҳузури Худованд оташи бегонаро, ки Ӯ ба онҳо амр нафармуда буд, наздик оварданд.
- Ва оташе аз ҳузури Худованд берун омада, онҳоро сӯ-зонид; ва онҳо ба ҳузури Худованд мурданд.
- Ва Мусо ба Ҳорун гуфт: «Ин аст он чи Худованд сухан ронда, гуфтааст: «Ба воситаи наздиконам қудсияти Худро зоҳир хоҳам сохт, ва дар назари тамоми қавм ҷалол хоҳам ёфт»». Ва Ҳорун хомӯш монд.
- Ва Мусо Мишоил ва Элсофонро, ки писарони Узиил, амаки Ҳорун, буданд, хонда, ба онҳо гуфт: «Наздик омада, бародарони худро аз пеши қудс ба беруни ӯрдугоҳ бибаред».
- Ва онҳо наздик омада, мурдаҳоро дар пероҳанҳошон ба беруни ӯрдугоҳ бурданд, чунон ки Мусо гуфта буд.
- Ва Мусо ба Ҳорун ва писаронаш Элъозор ва Итомор гуфт: «Сарҳои худро яла накунед, ва либосҳои худро надар-ронед, то ки намиред, ва Ӯ бар тамоми ҷамоат ғазаб накунад; вале бигзор бародарони шумо, тамоми хонадони Исроил, дар ҳаққи сӯхтагон, ки Худованд онҳоро сӯзонидааст, навҳагарӣ кунанд.
- Ва аз дари хаймаи ҷомеъ берун наравед, мабодо бими-ред, зеро ки равғани тадҳини Худованд бар шумост». Ва онҳо бар тибқи гуфтори Мусо амал карданд.
- Ва Худованд ба Ҳорун сухан ронда, гуфт:
- «Ту ва писаронат бо ту, вақте ки ба хаймаи ҷомеъ дохил мешавед, шароб ва арақ нанӯшед, то ки намиред; ин аст фаризаи абадӣ дар наслҳои шумо,
- То ки муқаддасро аз ғайримуқаддас, ва наҷисро аз пок битавонед фарқ кунед,
- Ва тамоми фароизеро, ки Худованд ба шумо ба воси-таи Мусо амр фармудааст, ба банӣ-Исроил таълим диҳед».
- Ва Мусо ба Ҳорун ва писаронаш Элъозор ва Итомор, ки зинда монда буданд, гуфт: «Ҳадияи ордиеро, ки аз қур-бонии оташини Худованд боқӣ мондааст, бигиред, ва онро бе хамиртуруш назди қурбонгоҳ бихӯред, зеро ки ин қудси қудсҳост.
- Ва онро дар макони муқаддас бихӯред, чунки он аз қурбонии оташини Худованд ҳиссаи ту ва ҳиссаи писарони туст, зеро ки чунин ба ман амр фармуда шудааст.
- Ва синаи ҷунбониданӣ ва соқи пешкашро ту ва писа-ронат ва духтаронат бо ту дар макони пок бихӯред, зеро ки инҳо аз забҳҳои саломатии банӣ-Исроил барои ҳиссаи ту ва ҳиссаи фарзандони ту дода шудааст.
- Соқи пешкаш ва синаи ҷунбониданиро онҳо бояд бо қурбонии оташини чарбу биёранд, то ки ҳамчун инъоми ҷун-бониданӣ ба ҳузури Худованд ҷунбонида шавад; ва ин барои ту ва барои писаронат бо ту фаризаи абадӣ хоҳад буд, чунон ки Худованд амр фармудааст».
- Ва Мусо нарбузи қурбонии гуноҳро талабид, ва инак, он сӯзонида шуда буд; ва ӯ ба Элъозор ва Итомор, писарони Ҳорун, ки зинда монда буданд, хашм намуда, гуфт:
- «Чаро ин қурбонии гуноҳро дар макони муқаддас на-хӯрдед? Он, охир, қудси қудсҳост, ва онро Ӯ ба шумо до-дааст, то ки гуноҳи ҷамоатро бардошта, барои онҳо ба ҳузури Худованд кафорат намоед.
- Хуни он, охир, андаруни қудс дохил карда нашудааст, ва ҳол он ки шумо онро мебоист дар қудс мехӯрдед, чунон ки амр фармуда будам».
- Ва Ҳорун ба Мусо сухан ронда, гуфт: «Имрӯз, охир, онҳо қурбонии гуноҳи худ ва қурбонии сӯхтании худро, ба ҳузури Худованд тақдим карданд, — ва чунин ҳодисаҳо ба ман рӯй дод; пас, агар имрӯз қурбонии гуноҳро мехӯрдам, оё ин дар назари Худованд мақбул меафтод?»
- Ва Мусо инро шунида, маъқул донист.
© IBT 1992
Китоби Муқаддас 