Ададҳо боби 14

Беимонии Исроил.

ВА тамоми ҷамоат бо овози баланд фиғон бардоштанд, ва қавм он шаб гирья карданд.
Ва тамоми банӣ-Исроил аз Мусо ва Ҳорун шиква кар-данд, ва тамоми ҷамоат ба онҳо гуфтанд: «Кошки дар замини Миср мемурдем, ё дар ҳамин биёбон ҷон медодем!
Ва чаро Худованд моро ба ин замин мебарад, то ки мо ба дами шамшер биафтем, ва занону кӯдакони мо ба асирӣ бурда шаванд? Оё барои мо беҳтар нест, ки ба Миср баргардем?»
Ва ба якдигар гуфтанд: «Сардоре бар худ таъин ме-кунем ва ба Миср бармегардем».
Ва Мусо ва Ҳорун пеши тамоми ҷамъомади ҷамоати банӣ-Исроил бар рӯи худ афтоданд.
Ва Еҳушаъ ибни Нун ва Колеб ибни Ефунне, аз миёни онҳое ки заминро ҷосусӣ карда буданд, либосҳои худро дар-рониданд,
Ва ба тамоми ҷамоати банӣ-Исроил сухан ронда, гуф-танд: «Замине ки мо тай намудем, то ки онро ҷосусӣ кунем, замини ниҳоятдараҷа хуб аст.
Агар Худованд ба мо таваҷҷӯҳ кунад, моро ба ин за-мин оварда, онро ба мо хоҳад дод, — ба замине ки шир ва асал дар он ҷорист.
Фақат ин ки ба зидди Худованд балво накунед, ва аз қавми он замин натарсед, зеро ки онҳо тӯъмаи мо хоҳанд шуд: пуштибонашон аз онҳо дур шудааст, ва Худованд бо мост, аз онҳо натарсед».
Ва тамоми ҷамоат гуфтанд: «Онҳоро сангсор бояд кард!» Вале ҷалоли Худованд дар хаймаи ҷомеъ бар тамоми банӣ-Исроил зоҳир шуд.
Ва Худованд ба Мусо гуфт: «То ба кай ин қавм Маро хор медоранд? Ва то ба кай, бо вуҷуди тамоми аломоте ки дар миёни онҳо ба амал овардаам, ба ман имон намеоваранд?
Онҳоро гирифтори вабое намуда, маҳв хоҳам кард, ва аз камари ту халқе ба вуҷуд хоҳам овард, ки аз онҳо бузургтар ва азимтар бошанд».
Ва Мусо ба Худованд гуфт: «Он гоҳ мисриён, ки ту ин қавмро аз миёни онҳо бо қуввати Худ берун овардаӣ инро хоҳанд шунид,
Ва ба сокинони ин замин инро хабар хоҳанд дод, дар сурате ки ин сокинон шунидаанд, ки Ту, эй Худованд, дар миёни ин қавм ҳастӣ, ва Ту, эй Худованд, бар онҳо рӯ ба рӯ зоҳир мешавӣ, ва абри Ту бар онҳо меистад, ва Ту пешо-пеши онҳо рӯзона дар сутуни абр ва шабона дар сутуни оташ меравӣ, —
Пас, агар Ту ин қавмро якбора бикушӣ, халқҳое ки овозаи Туро шунидаанд, хоҳанд гуфт:
«Азбаски Худованд ин қавмро ба замине ки ба онҳо бо қасам ваъда карда буд, натавонист биёрад, бинобар ин он-ҳоро дар биёбон кушт».
Ва алҳол бигзор қуввати Худованд бузург шавад, чу-нон ки Ту сухан ронда, гуфта будӣ:
«Худованд собир ва пур аз эҳсон аст, гуноҳ ва маъсият-ро меомурзад, вале осиёнро беҷазо намегузорад, барои гуноҳи падарон писаронро то насли сеюм ва чорум ҷазо медиҳад».
Пас, гуноҳи ин қавмро бар тибқи кибриёи эҳсони Худ биомурз, чунон ки ин қавмро аз Миср то ҳамин вақт омур-зидаӣ».
Ва Худованд гуфт: «Бар тибқи сухани ту омурзидам.
Валекин ба Зоти Худам қасам, ки чунон ки Ман Ҳайи Лоямут ҳастам, ва чунон ки тамоми дуньё аз ҷалоли Худо-ванд пур аст,
Ончунон ҳамаи ин одамон, ки ҷалоли Маро, ва ало-мотеро, ки Ман дар Миср ва дар биёбон ба амал овардаам, дидаанд, ва Маро даҳ карат имтиҳон намуда, ба овози Ман гӯш надодаанд, —
Ба яқин онҳо заминеро, ки Ман ба падаронашон бо қасам ваъда кардаам, нахоҳанд дид; ва ҳамаи онҳое ки Маро хор доштаанд, онро нахоҳанд дид.
Вале бандаи Ман Колеб, азбаски рӯҳи дигаре дошта, Маро комилан пайравӣ намуд, — ӯро Ман ба замине ки рафта буд, дохил хоҳам кард, ва насли ӯ онро мерос хоҳад гирифт.
Ва азбаски амолеқиён ва канъониён дар водӣ соки-нанд, фардо тоб хӯрда, бо роҳи баҳри Қулзум сӯи биёбон кӯч кунед».
Ва Худованд ба Мусо ва Ҳорун сухан ронда, гуфт:
«То ба кай ба ин ҷамоати шарир, ки аз Ман шиква мекунанд, тоқат оварам? Шикоятҳои банӣ-Исроилро, ки аз Ман шиква мекунанд, шунидаам.
Ба онҳо бигӯ: «Ба ҳаёти Худам қасам, ки чунон ки шумо дар гӯши Ман сухан рондед, ончунон ба шумо амал хоҳам кард.
Дар ин биёбон ҷасадҳои шумо хоҳад афтод, яъне ҳамаи дар шумор овардашудагони шумо, бар ҳасби тамоми адади шумо, аз бистсола ва болотар, ки аз Ман шикоят кардаед.
Шумо ба ин замине ки дар бораи он Ман дасти Худро баланд карда қасам хӯрдаам, ки шуморо дар он сокин созам, дохил нахоҳед шуд, ба ҷуз Колеб ибни Ефунне ва Еҳушаъ ибни Нун.
Валекин кӯдакони шумо, ки дар бораи онҳо гуфтед, ки ба асирӣ бурда хоҳанд шуд, — Ман онҳоро дохил хоҳам кард, ва онҳо заминеро, ки шумо аз он нафрат намудед, хо-ҳанд донист.
Ва ҷасадҳои шумо дар биёбон хоҳад афтод.
Ва писарони шумо чил сол дар биёбон овора шуда гашта, ҷазои зинокории шуморо хоҳанд кашид, то даме ки ҷасадҳои шумо дар биёбон несту нобуд шавад.
Бар ҳасби шумораи рӯзҳое ки шумо заминро ҷосусӣ кардаед, яъне чил рӯз, як сол дар ивази як рӯз, ҷазои гу-ноҳҳои худро чил сол хоҳед кашид, то бидонед, ки аз таваҷ-ҷӯҳи Ман маҳрум шуданатон чӣ маънӣ дорад».
Ман, ки Худованд ҳастам, гуфтаам, ки ба тамоми ин ҷамоати шарир, ки ба муқобили Ман балво бардоштаанд, чунин амал хоҳам кард: дар ин биёбон корашон тамом шуда, дар ин ҷо хоҳанд мурд».
Ва он касоне ки Мусо барои ҷосусии замин фиристода буд, ва онҳо чун баргаштанд, овозаи бад дар бораи замин паҳн карда, тамоми ин ҷамоатро ба муқобили ӯ ба шӯр овар-данд, —
Он касоне ки овозаи бад дар бораи замин паҳн кар-данд, ба ҳузури Худованд аз вабо мурданд.
Вале Еҳушаъ ибни Нун ва Колеб ибни Ефунне аз миёни он касоне ки барои ҷосусии замин рафта буданд, зинда мон-данд.
Ва Мусо ин суханонро ба тамоми банӣ-Исроил гуфт, ва қавм бисьёр андӯҳгин шуданд.
Ва бомдодон бармаҳал бархостанд, ва ба сари кӯҳ ба-ромада, гуфтанд: «Инак, мо тайёрем ба маконе ки Худованд ваъда додааст, биравем, зеро ки гуноҳ кардаем».
Ва Мусо гуфт: «Чаро шумо фармони Худовандро пой-мол мекунед? Ин коратон муваффақият нахоҳад ёфт.
Наравед, зеро ки Худованд дар миёни шумо нест, ма-бодо пеши душманони худ мағлуб шавед.
Зеро ки амолеқиён ва канъониён он ҷо пеши шумо мебошанд, ва шумо ба дами шамшер хоҳед афтод; ва азбаски шумо аз пайравии Худованд дур шудаед, Худованд низ бо шумо нахоҳад буд».
Вале онҳо бо ҳавобаландӣ ба сари кӯҳ баромадан ги-рифтанд; аммо сандуқи аҳди Худованд ва Мусо аз ӯрдугоҳ берун нарафтанд.
Ва амолеқиён ва канъониён, ки дар он кӯҳистон сокин буданд, фурӯд омада, ба онҳо шикаст расониданд ва онҳоро то Ҳормо таъқиб карданд.