Дастуроти гуногун.
- «АГАР дар миёни одамон мурофиае ба вуҷуд ояд, ва онҳо ба маҳкама биёянд, ва доварон онҳоро доварӣ намуда, одилро сафед ва шарирро маҳкум кунанд,
- Ва агар шарир сазовори шаллоқ бошад, — бигзор довар амр фармояд, ки варо бихобонанд, ва ба ҳузури ӯ варо мувофиқи шарораташ шумурда шаллоқ зананд;
- Варо фақат чил тозиёна задан мумкин аст, на зиёд, зеро ки агар бар ин илова намуда варо шаллоқи зиёде за-нанд, бародари ту пеши назари ту ба залолат хоҳад афтод.
- Даҳони говро, вақте ки хирман мекӯбад, набанд.
- Агар бародарон бо ҳамдигар сукунат дошта бошанд, ва яке аз онҳо бимирад, ва фарзанде надошта бошад, зани он мурда набояд берун аз оила, ба марди бегонае бирасад, балки бародари шавҳараш бояд назди вай даромада, варо барои худ ба занӣ бигирад ва вазифаи додаршӯйро нисбат ба вай ба ҷо оварад.
- Ва нахустзодае ки вай мезояд, фарзанди бародари мурдаи ӯ ҳисоб хоҳад ёфт, то ки номаш аз миёни Исроил маҳв нашавад.
- Ва агар ин шахс ба гирифтани янгаи худ розӣ наша-вад, бигзор янгаи ӯ ба дарвоза, назди пирон баромада, гӯ-яд: «Додаршӯи ман намехоҳад номи бародари худро дар Исроил аз нав барқарор намояд, аз иҷрои вазифаи додар-шӯии худ нисбат ба ман сар метобад».
- Ва ӯро пирони шаҳраш хонда, ба ӯ сухан меронанд, ва агар ӯ исрор намуда, гӯяд: «Намехоҳам варо ба занӣ би-гирам», —
- Он гоҳ бигзор янгаи ӯ пеши назари пирон ба ӯ наз-дик омада, кафши ӯро аз пояш бикашад, ва пеши ӯ туф карда, нидокунон гӯяд: «Бо касе ки хонаи бародари худро бино намекунад, чунин рафтор карда мешавад».
- Ва бигзор номи ӯ дар Исроил «хонаи кафшкашида» хонда шавад.
- Агар ду мард бо ҳамдигар дастбагиребон шаванд, ва зани яке аз онҳо пеш ояд, то ки шавҳари худро аз дасти занандаи ӯ халос кунад, ва дасти худро дароз карда, авра-ташро биқапад, —
- Пас, дасти варо бурида парто; бигзор чашми ту ба вай раҳм накунад.
- Бигзор дар халтаи ту сангҳои духела, калон ва хурд, набошад.
- Бигзор дар хонаи ту эфаи духела, калон ва хурд, набошад.
- Ту бояд санги мукаммал ва дуруст дошта бошӣ, то ки умри ту дар замине ки Худованд Худоят ба ту медиҳад, дароз шавад.
- Зеро ҳар кӣ чунин амал мекунад, яъне ҳар ноин-соф, пеши Худованд Худои худ зишт аст.
- Он чиро, ки Амолеқ дар роҳ, ҳангоми берун омада-нат аз Миср, ба ту карда буд, дар хотир нигоҳ дор,
- Ки ӯ дар роҳ туро пешвоз гирифта, ҳамаи аз ҳол рафтагонро дар ақиби ту несту нобуд карда буд, дар сурате ки ту лакот ва беҳол будӣ; ва ӯ аз Худо натарсида буд.
- Пас, вақте ки Худованд Худои ту дар замине ки Ху-дованд Худои ту барои тасарруф кардани он ҳамчун мулк ба ту медиҳад, аз ҳамаи душманони гирду пеш ба ту оромӣ бахшад, ту зикри Амолеқро аз зери осмон маҳв намо; фа-ромӯш накун».
© IBT 1992
Китоби Муқаддас 