Доварон боби 11

Йифтоҳ — довари нӯҳум.

ВА Йифтоҳи ҷилъодӣ баҳодури ҷасуре буд; ва ӯ писа-ри зани зинокоре буд; ва Йифтоҳро Ҷилъод ба дуньё оварда буд.
Ва зани Ҷилъод писарон барои ӯ зоид; ва ҳангоме ки писарони занаш калон шуданд, Йифтоҳро бадар ронда, ба ӯ гуфтанд: «Ту дар хонаи падари мо мерос нахоҳӣ гирифт, зеро ки ту писари зани дигаре ҳастӣ».
Ва Йифтоҳ аз пеши бародаронаш гурехта, дар замини Туб маскан гирифт; ва мардуми бенаво назди Йифтоҳ ҷамъ шуда, бо ӯ тохтутоз мекарданд.
Ва пас аз муддате чунин воқеъ шуд, ки банӣ-Аммӯн ба Исроил ҷанг карданд.
Ва ҳангоме ки банӣ-Аммӯн бо Исроил ҷанг мекарданд, пирони Ҷилъод рафтанд, то ки Йифтоҳро аз замини Туб даъват намоянд.
Ва ба Йифтоҳ гуфтанд: «Биё ва саркардаи мо бош, то ки бо банӣ-Аммӯн ҷанг кунем».
Ва Йифтоҳ ба пирони Ҷилъод гуфт: «Шумо, охир, аз ман нафрат доштед, ва маро аз хонаи падарам бадар рон-дед; ва чаро акнун, дар вақти тангии худ, назди ман омадаед?»
Ва пирони Ҷилъод ба Йифтоҳ гуфтанд: «Аз он сабаб акнун назди ту баргаштаем, ки ту бо мо рафта, ба муқо-били банӣ-Аммӯн ҷанг кунӣ, ва барои мо ва ҳамаи сокинони Ҷилъод пешво бошӣ».
Ва Йифтоҳ ба пирони Ҷилъод гуфт: «Агар шумо маро барои ҷангидан бар зидди банӣ-Аммӯн баргардонед, ва Ху-дованд онҳоро ба ман таслим намояд, пас ман пешвои шумо хоҳам буд».
Ва пирони Ҷилъод ба Йифтоҳ гуфтанд: «Худованд дар миёни мо шоҳид бошад, ки мо яқинан мувофиқи сухани ту амал хоҳем кард».
Ва Йифтоҳ бо пирони Ҷилъод равона шуд, ва қавм ӯро бар худ пешво ва саркарда таъин намуданд; ва Йифтоҳ ҳамаи суханонашро ба ҳузури Худованд дар Мисфо ба забон ронд.
Ва Йифтоҳ назди подшоҳи банӣ-Аммӯн қосидон фирис-тода, гуфт: «Туро бо ман чӣ кор аст, ки назди ман омадаӣ, то ки бо замини ман ҷанг кунӣ?»
Ва подшохи банӣ-Аммӯн ба қосидони Йифтоҳ гуфт: «Зеро ки исроилиён, вақте ки аз Миср берун омаданд, зами-ни маро аз Арнӯн то Яббӯқ ва то Ӯрдун гирифтанд; ва акнун онҳоро ба саломатӣ баргардон».
Ва Йифтоҳ бори дигар назди подшоҳи банӣ-Аммӯн қосидон фиристод,
То ки ба ӯ бигӯянд: «Йифтоҳ чунин мегӯяд: исрои-лиён замини Мӯоб ва замини банӣ-Аммӯнро нагирифтаанд;
Зеро исроилиён, вақте ки аз Миср берун омаданд, дар биёбон то баҳри Қулзум роҳ гашта, ба Қодеш расиданд;
Ва Исроил қосидон назди подшоҳи Адӯм фиристоданд, то бигӯянд: «Лутфан, мо аз замини ту бигзарем», вале под-шоҳи Адӯм гӯш накард; ва назди подшоҳи Мӯоб фиристо-данд, ва ӯ розӣ нашуд; ва Исроил дар Қодеш монданд.
Ва дар биёбон роҳ гащта, замини Адӯм ва замини Мӯобро давр заданд, ва ба ҷониби шарқии замини Мӯоб расида, дар он тарафи Арнӯн ӯрду заданд; вале ба ҳудуди Мӯоб надаромаданд, зеро ки Арнӯн ҳудуди Мӯоб аст.
Ва Исроил қосидон назди Сиҳӯн подшоҳи амӯриён, подшоҳи Ҳешбӯн фиристоданд, ва Исроил ба вай гуфтанд: «Лутфан, мо аз замини ту ба макони худ бигзарем».
Вале Сиҳӯн ба Исроил эътимод накард, ки аз ҳуду-ди вай бигзаранд; ва Сиҳӯн тамоми қавми худро ҷамъ овард, ва онҳо дар Яҳас ӯрду заданд; ва ӯ бо Исроил ҳарбу зарб намуд.
Ва Худованд Худои Исроил Сиҳӯн ва тамоми қавми варо ба дасти Исроил супурд, ва ба онҳо шикаст расониданд; ва Исроил тамоми замини амӯриёнро, ки дар он замин сокин буданд, тасарруф карданд.
Ва тамоми ҳудуди амӯриёнро аз Арнӯн то Яббӯқ, ва аз биёбон то Ӯрдун тасарруф карданд.
Ва алҳол Худованд Худои Исроил амӯриёнро аз пеши қавми Худ Исроил бадар рондааст, ва ту мехоҳӣ он заминро тасарруф намоӣ?
Ту, охир, он чиро, ки худоят Камуш барои тасар-руфи ту додааст, тасарруф намо; вале ҳар киро, ки Худованд Худои мо аз пешӣ мо бадар рондааст, замини варо мо тасар-руф хоҳем кард.
Ва алҳол оё ту аз Болоқ ибни Сиффӯр, подшоҳи Мӯоб, беҳтар ҳастӣ? Оё вай бо Исроил низоъ намуд, ё бо онҳо ҷанг кард?
Дар сурате ки Исроил дар Ҳешбун ва деҳоташ, ва дар Аръӯр ва деҳоташ, ва дар ҳамаи шаҳрҳои атрофи Арнӯн сесад сол боз сукунат дорад, чаро дар ни муддат онҳоро кашида нагирифтаед?
Ман пеши ту гуноҳе накардаам, вале ту ба ман бадӣ карда, бо ҷанг ба сари ман омадаӣ; пас бигзор Худованди Довар имрӯз дар миёни банӣ-Исроил ва банӣ-Аммӯн доварӣ намояд!»
Валекин подшоҳи банӣ-Аммӯн ба суханони Йифтоҳ, ки назди ӯ фиристода буд, гӯш накард.
Ва Рӯҳи Худованд бар Йифтоҳ буд, ва ӯ аз Ҷилъод ва Менашше гузашт, ва аз Мисфои Ҷилъод гузашт, ва аз Мисфои Ҷилъод ба ҳудуди банӣ-Аммӯн гузашт.

Қасами фалокатовари Йифтоҳ.

Ва Йифтоҳ барои Худованд назр карда, гуфт: «Агар Ту банӣ-Аммӯнро ба дасти ман таслим намоӣ,
Он гоҳ бигзор чунин шавад: ҳангоме ки аз банӣ-Аммӯн ба саломатӣ баргардам, ҳар кӣ аз дари хонаи ман ба пешвози ман берун ояд, бигзор аз они Худованд бошад, ва ман варо ҳамчун қурбонии сӯхтанӣ хоҳам овард».
Ва Йифтоҳ ба ҳудуди банӣ-Аммӯн гузашт, то ки бо он-ҳо ҷанг кунад; ва Худованд онҳоро ба дасти ӯ супурд.
Ва ӯ ба онҳо аз Арӯэр то даромадгоҳи Минит, ки бист шаҳр воқеъ буд, ва то Обил-Каромим шикасти бағоят бу-зурге расонид; ва банӣ-Аммӯн пеши банӣ-Исроил сар фуро-варданд.
Ва Йифтоҳ ба Мисфо ба хонаи худ омад, ва инак, духтараш ба пешвози ӯ бо дойра ва рақс берун омад; вай фарзанди ягонаи ӯ буд; ғайр аз вай ӯ писаре ё духтаре надошт.
Ва ҳамин ки ӯ варо дид, либоси худро дарронида, гуфт: «Оҳ, духтарам! Ту маро дар залолат андохтӣ ва яке аз ғамо-варони ман гаштӣ: ман даҳони худро ба ҳузури Худованд кушодаам, ва наметавонам баргардам».
Вай ба ӯ гуфт: «Эй падарам! Ту даҳони худро ба ҳу-зури Худованд кушодаӣ, пас чунон ки аз даҳонат берун омадааст, бо ман амал намо, дар сурате ки Худованд барои ту аз душманонат, аз банӣ-Аммӯн интиқом гирифтааст».
Ва ба падари худ гуфт: «Фақат барои ман чунин бикун: ду моҳ маро ба ҳолам вогузор, то ки ба кӯҳҳо фурӯд омада, барои бакорати худ бо дугонаҳоям навҳа кунам».
Ва ӯ гуфт: «Бирав». Ва ба мӯҳлати ду моҳ варо фирис-тод. Вай бо дугонаҳояш рафта, бар кӯҳҳо барои бакорати худ навҳа кард.
Ва чунин воқеъ шуд, ки баъд аз гузаштани ду моҳ вай назди падари худ баргашт, ва ӯ назреро, ки дода буд, бар вай ба амал овард; ва вай рӯи мардро надид; ва дар Исроил чунин таомул шуд,
Ки духтарони Исроил сол ба сол мерафтанд, то ки барои духтари Йифтоҳи ҷилъодӣ соле чор рӯз навҳагарӣ кунанд.