Дастурот дар бораи мерос.
- ВА духтарони Салофҳод ибни Ҳефар ибни Ҷилъод ибни Мокир ибни Менашше, ки аз қабилаҳои Менашше ибни Юсуф буданд, наздик омаданд, ва инҳост номҳои духтаро-наш: Маҳло, Нӯо, Ҳоҷло, Милко ва Тирсо;
- Ва ба ҳузури Мусо ва ба ҳузури Элъозори коҳин ва ба ҳузури раисон ва тамоми ҷамоат, назди дари хаймаи ҷомеъ истода, гуфтанд:
- «Падари мо дар биёбон мурд, ва ӯ дар миёни он дастае набуд, ки ба зидди Худованд дар дастаи Қӯраҳ ҷамъ шуда буданд, балки дар гуноҳи худ мурд, ва писаре надошт.
- Пас, чаро номи падари мо, аз боиси он ки писаре на-дорад, аз миёни қабилаи ӯ нест шавад? Лутфан, ба мо дар миёни бародарони падари мо мулке бидеҳ».
- Ва Мусо даъвои онҳоро ба ҳузури Худованд овард.
- Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
- «Духтарони Салофҳод дуруст мегӯянд; ба онҳо дар миёни бародарони падарашон мулки меросие бидеҳ, ва мулки падарашонро ба онҳо бисупор.
- Ва ба банӣ-Исроил сухан ронда, бигӯ: «Агар касе би-мирад ва писаре надошта бошад, мулки ӯро ба духтараш бисупоред.
- Ва агар ӯ духтаре надошта бошад, мулки ӯро ба баро-даронаш бидиҳед.
- Ва агар бародаре надошта бошад, мулки ӯро ба баро-дари падараш бидиҳед.
- Ва агар падари ӯ бародаре надошта бошад, мулки ӯро ба касе бидиҳед, ки аз қабилаи ӯ хеши наздиктараш бошад, то ки онро тасарруф намояд. Ва бигзор ин барои банӣ-Исроил фаризаи шаръӣ бошад, чунон ки Худованд ба Мусо амр фармудааст»».
Мусо ба вафот тайёр мешавад. Ҷонишини ӯ — Еҳушаъ ибни Нун.
- Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Ба ин кӯҳи Аборим баро, ва заминеро, ки Ман ба банӣ-Исроил медиҳам, бубин.
- Ва ҳангоме ки онро бубинӣ, ту низ ба қавми худ хоҳӣ пайваст, чунон ки бародарат Ҳорун бипайваст; 14. Аз боиси он ки шумо дар биёбони Син, вақте ки ҷа-моат низоъ карданд, ба фармони Ман муқобилат намудед, ва қудсияти Маро назди об пеши назари онҳо зоҳир насохтед, ки оби Мерибои Қодеш дар биёбони Син буд».
- Ва Мусо ба Худованд сухан ронда, гуфт:
- «Бигзор Худованд, ки Худои рӯҳҳои тамоми навъи ба-шар аст, касеро бар ин ҷамоат таъин намояд,
- Ки вай пешопеши онҳо берун равад ва пешопеши онҳо дохил шавад, онҳоро берун барад ва онҳоро дохил кунад, то ки ҷамоати Худованд мисли гӯсфандони бе чӯпоне набо-шанд».
- Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Еҳушаъ ибни Нунро, ки марди соҳибрӯҳ аст, барои худ бигир, ва дасти худро бар ӯ бимон,
- Ва ӯро ба ҳузури Элъозори коҳин ва ба ҳузури тамоми ҷамоат пешниҳод кун, ва ӯро пеши назари онҳо таъин намо,
- Ва аз шукӯҳи худ ба ӯ бидеҳ, то ки тамоми ҷамоати банӣ-Исроил ба ӯ гӯш диҳанд.
- Ва ӯ ба ҳузури Элъозори коҳин истад, то ки барои ӯ ҳукми уримро ба ҳузури Худованд бипурсад: аз рӯи фар-мони вай бояд ӯ, ва тамоми банӣ-Исроил бо ӯ, ва тамоми ҷамоат берун раванд, ва аз рӯи фармони вай дохил шаванд».
- Ва Мусо ончунон ки Худованд ба ӯ амр фармуда буд, амал намуд, ва Еҳушаъро гирифта, ба ҳузури Элъозори ко-ҳин ва ба ҳузури тамоми ҷамоат пешниҳод кард;
- Ва дастҳои худро бар ӯ гузошт, ва ӯро таъин намуд, чунон ки Худованд ба воситаи Мусо гуфта буд.
© IBT 1992