Доварон боби 9

Суиқасди Абималик.

ВА Абималик ибни Ерубаал назди бародарони модараш ба Шакем рафт; ва ба онҳо ва ба тамоми қабилаи хонадони падари модараш сухан ронда, гуфт:
«Лутфан, дар гӯшҳои ҳамаи сокинони Шакем бигӯед: «Барои шумо кадомаш беҳтар аст: оё бар шумо ҳафтод нафар, яъне ҳамаи писарони Ерубаал салтанат ронанд, ё ки бар шумо як нафар салтанат ронад?» Ва ба ёд оваред, ки ман устухон ва гӯшти шумо ҳастам».
Ва бародарони модараш дар бораи ӯ дар гӯшҳои ҳамаи сокинони Шакем ҳамаи ин суханонро гуфтанд; ва дили онҳо ба тарафдории Абималик моил шуд, зеро ки гуфтанд: «Ӯ бародари мост».
Ва аз хонаи Баал-Брит ҳафтод сиқл нуқра ба ӯ доданд; ва Абималик одамони бемулоҳиза ва лоуболро ба он нуқра киро кард, ва онҳо аз ақиби ӯ рафтанд.
Ва ӯ ба хонаи падараш ба Ӯфро омада, бародарони худ, писарони Ерубаалро, ки ҳафтод нафар буданд, бар як санг кушт; вале Ютом, писари хурдии Ерубаал, зинда монд, чунки пинҳон шуд.
Ва ҳамаи сокинони Шакем ва тамоми аҳли Байт-Миллӯ ҷамъ шуда рафтанд ва Абималикро назди булути сутун, ки дар Шакем буд, подшоҳ карданд.
Ва ҳангоме ки инро ба Ютом хабар доданд, ӯ рафта, бар сари кӯҳи Ҷаризим истод, ва овози худро баланд карда, фарьёд зад ва ба онҳо гуфт: «Маро бишнавед, эй сокинони Шакем, то ки Худо шуморо бишнавад!
Як замоне дарахтон рафтанд, то ки подшоҳеро бар худ тадҳин намоянд; ва ба дарахти зайтун гуфтанд: «Бар мо под-шоҳӣ бикун».
Вале дарахти зайтун ба онҳо гуфт: «Оё равғани худро, ки бо он Худо ва одамонро ҷалол медиҳанд, ман тарк ку-нам, ва рафта овора шавам, то ки бар дарахтон нигаҳбонӣ намоям?»
Ва дарахтон ба дарахти анҷир гуфтанд: «Ту омада, бар мо подшоҳӣ бикун».
Вале дарахти анҷир ба онҳо гуфт: «Оё ширинӣ ва меваи хуби худро ман тарк кунам, ва рафта овора шавам, то ки бар дарахтон нигаҳбонӣ намоям?»
Ва дарахтон ба токи ангур гуфтанд: «Ту омада, бар мо подшоҳӣ бикун».
Вале токи ангур ба онҳо гуфт: «Оё шираи худро, ки Худо ва одамонро дилшод мегардонад, ман тарк кунам ва рафта овора шавам, то ки бар дарахтон нигаҳбонӣ намоям?»
Ва ҳамаи дарахтон ба хори муғелон гуфтанд: «Ту ома-да, бар мо подшоҳӣ бикун».
Ва хори муғелон ба дарахтон гуфт: «Агар ҳақиқатан шумо маро бар худ ба подшоҳӣ тадҳин мекарда бошед, пас биёед ва дар сояи ман паноҳ баред; вагар на, оташе аз хори муғелон берун омада, арзҳои Лубнонро фурӯ хоҳад бурд».
Ва акнун, агар шумо ҳақиқатан ва аз рӯи адолат амал намуда, Абималикро подшоҳ карда бошед, ва агар ба Еру-баал ва хонадонаш некӣ карда бошед, ва агар ба ӯ муво-фиқи амали дастҳояш муносибат карда бошед, —
Дар сурате ки падарам барои шумо ҷангида ва ҷони худ-ро дар хатар гузошта, шуморо аз дасти Мидьён раҳо кард,
Вале шумо имрӯз бар хонадони падарам қиём намуда, ҳафтод нафар писарони ӯро бар як санг куштед, ва писари канизи ӯ — Абималикро бар сокинони Шакем подшоҳ кар-дед, зеро ки вай бародари шумост!
Ва агар ҳақиқатан ва аз рӯи адолат имрӯз ба Ерубаал ва хонадонаш чунин амал карда бошед, — пас шумо аз Абималик шод бошед, ва ӯ низ аз шумо шод бошад.
Вагар на, оташе аз Абималик берун омада, сокинони Шакем ва аҳли Байт-Миллӯро фурӯ хоҳад бурд, ва оташе аз сокинони Шакем ва аҳли Байт-Миллӯ берун омада, Абималикро фурӯ хоҳад бурд».
Ва Ютом давида, рӯ ба гурез ниҳод ва ба Баир расида, аз дасти бародараш Абималик дар он ҷо сокин шуд.
Ва Абималик се сол бар Исроил салтанат ронд.
Ва Худо рӯҳи шарире дар миёни Абималик ва со-кинони Шакем фиристод, ва сокинони Шакем дар ҳаққи Абималик хиёнат карданд,
То интиқоми ситаме ки дар ҳаққи ҳафтод писари Еру-баал ба амал омад, гирифта шавад, ва хуни онҳо бар гардани бародарашон Абималик, ки онҳоро кушт, ва бар гардани сокинони Шакем афтад, ки онҳо дастҳои ӯро дар куштани бародаронаш тақвият доданд.
Ва сокинони Шакем ба муқобили ӯ бар қуллаҳои кӯҳ-ҳо каминваронро гузоштанд, ва онҳо ҳар касро, ки дар роҳ аз пешашон мегузашт, тороҷ мекарданд; дар ин бора ба Абималик хабар дода шуд.
Ва Ҷуал ибни Обид бо бародаронаш омад, ва онҳо дар Шакем мегаштанд; ва сокинони Шакем ба ӯ умед бастанд.
Ва ба саҳро баромада, ҳосили токҳои худро чиданд, ва онро дар чархуштҳо фишурда, базмҳо барпо карданд, ва ба хонаи худои худ омада, хӯрданд ва нӯшиданд ва Абималикро лаънат гуфтанд.
Ва Ҷуал ибни Обид гуфт: «Абималик кист ва Шакем кист, ки ба вай бандагӣ кунем? Вай, охир, писари Ерубаал мебошад, ва Забул фақат амалдори ӯст! Беҳтар аст, ки ба одамони Ҳамӯр падари Шакем бандагӣ кунед! Чаро мо ба вай бандагӣ мекардаем?
Кошки ин қавм зери дасти ман мебуданд, ва ман Аби-маликро дур мекардам!» Ва ба Абималик гуфт: «Лашкарӣ худ-ро биафзоӣ ва берун ой!»
Ва сардори шаҳр, Забул, суханони Ҷуал ибни Обидро шунида, хашмаш аланга гирифт.
Ва пинҳонӣ қосидонро назди Абималик фиристода, гуфт: «Инак, Ҷуал ибни Обид ва бародаронаш ба Шакем омадаанд, ва инак онҳо аҳли шаҳрро ба муқобили ту ба шӯр меоваранд.
Ва акнун шабона бархез, худат ва қавме ки бо ту ҳастанд, ва дар саҳро камин кун.
Ва субҳидам, баробари тулӯъ кардани офтоб, бархоста, ба шаҳр ҳуҷум намо; ва инак, ӯ ва қавме ки бо ӯ ҳастанд, сӯи ту берун хоҳанд омад, ва он гоҳ ба онҳо ҳар он чи аз дас-тат ояд, хоҳӣ кард».
Ва Абималик ва тамоми қавме ки бо ӯ буданд, шабона бархостанд, ва чор даста шуда, бар Шакем камин гирифтанд.
Ва Ҷуал ибни Обид берун омада дар даҳани дарво-заи шаҳр истод; ва Абималик бо қавме ки ҳамрохи ӯ буданд, аз камин бархост;
Ва Ҷуал қавмро дида, ба Забул гуфт: «Инак, қавм аз қуллаҳои кӯҳҳо фурӯд меоянд». Ва Забул ба ӯ гуфт: «Сояи кӯҳҳоро ту мисли одамон мебинӣ».
Ва Ҷуал боз сухан ронда, гуфт: «Инак, қавм аз нофи замин фурӯд меоянд; ва як даста аз роҳи Элӯн-Меӯненим меоянд».
Ва Забул ба ӯ гуфт: «Даҳони ту куҷост, ки мегуфтӣ: «Абималик кист, ки ба вай бандагӣ кунем?» Инҳо, охир, ҳа-мон қавме ҳастанд, ки ту ба онҳо беэътиноӣ намудӣ. Акнун берун рафта, бо онҳо ҳарбу зарб кун».
Ва Ҷуал пешопеши сокинони Шакем берун омада, бо Абималик ҷанг кард.
Ва Абималик ӯро таъқиб намуд, ва ӯ аз пеши вай гурехт; ва мақтулони зиёде то худи даҳани дарвоза фурӯ ғалтиданд.
Ва Абималик дар Орумо сокин шуд; ва Забул Ҷуал ва бародаронашро бадар ронд, то ки дар Шакем сукунат на-дошта бошанд.
Ва фардояш чунин воқеъ шуд, ки қавм ба саҳро баромаданд; ва инро ба Абималик хабар доданд.
Ва ӯ қавми худро гирифта, ба се даста тақсим кард, ва дар саҳро камин гирифт; ва дид, ки инак, қавм аз шаҳр берун меоянд, ва ӯ бархоста, онҳоро зарба зад.
Ва Абималик ва дастае ки бо ӯ буданд, ҳамла оварда, дар даҳани дарвозаи шаҳр истоданд, ва ду дастаи дигар бар ҳамаи онҳое ки дар саҳро буданд, ҳуҷум карда, онҳоро зарба заданд.
Ва Абималик тамоми он рӯз бо аҳли шаҳр ҷанг карда, шаҳрро забт намуд, ва қавмеро, ки дар он буданд, кушт; ва шаҳрро валангор карда, намак бар он пошид.
Ва ҳамаи сокинони бурҷи Шакем инро шунида, ба бурҷи Байт-Ил-Брит омаданд.
Ва ба Абималик хабар расид, ки ҳамаи сокинони бурҷи Шакем дар он ҷо ҷамъ шудаанд.
Ва Абималик ва тамоми қавме ки бо ӯ буданд, ба кӯҳи Салмӯн баромаданд; ва Абималик табаре ба дасти худ гириф-та, шохаи калоне аз дарахт бурид, ва онро бардошта, бар китфи худ гузошт, ва ба қавме ки бо ӯ буданд, гуфт: «Он чи ман кардам, дидед; пас таъҷил намуда, мисли ман амал ку-нед».
Ва тамоми қавм низ, ҳар яке шохаи худро бурида аз ақиби Абималик рафтанд, ва онҳоро дар гирди бурҷ гузошта, ба воситаи онҳо бурҷро оташ доданд; ва ҳамаи одамони бурҷи Шакем низ, ки тақрибан ҳазор мард ва зан буданд, мурданд.
Ва Абималик ба Тебес рафт; ва назди Тебес ӯрду зада, онро забт намуд.
Ва андаруни шаҳр бурҷи мустаҳкаме буд; ва ҳамаи мар-дон ва занон, ва ҳамаи сокинони шаҳр, дар он ҷо гурехта ва аз пушти худ дарҳоро баста, болои боми бурҷ баромаданд.
Ва Абималик назди бурҷ омада, бо он ҷанг кард, ва ба даҳани бурҷ наздик шуд, то ки онро оташ диҳад.
Ва зане порчаи санги осиёро бар сари Абималик андох-та, косахонаи сарашро шикаст.
Ва ӯ зуд навкари силоҳбардори худро хонда, ба вай гуфт: «Шамшератро кашида, маро бикуш, мабодо гӯянд, ки «зане ӯро кушт»». Ва навкараш ӯро шамшер зад, ва ӯ мурд.
Ва исроилиён диданд, ки Абималик мурд, ва ҳар яке ба макони худ рафтанд.
Ва Худо бадкирдории Абималикро, ки дар ҳаққи пада-раш бо куштани ҳафтод бародари худ карда буд, бар сараш баргардонид; ва тамоми бадкирдории мардуми Шакемро Ху-до бар сарашон баргардонид; ва лаънати Ютом ибни Еру-баал бар онҳо омад.