Доварон боби 19

Воқеаи даҳшатангез дар Ҷабъа.

ВА дар он айёме ки подшоҳе дар Исроил набуд, мар-ди левизодае дар ақсои кӯҳи Эфроим сукунат дошт, ва зани суррияе аз Байт-Лаҳми Яҳудо барои худ гирифта буд.
Ва суррияи ӯ аз ӯ қаҳр карда, аз пеши ӯ ба хонаи падари худ, ба Байт-Лаҳми Яҳудо рафт, ва дар он ҷо чор моҳ бимонд.
Ва шавҳараш бархоста, аз пушти вай рафт, то ки дили варо ёфта, варо назди худ баргардонад; ва навкараш ва як ҷуфт хараш ҳамроҳи ӯ буд. Вай ӯро ба хонаи падари худ овард, ва падари занак ӯро дида, бо хурсандӣ ӯро пеш-воз гирифт.
Ва падарарӯсаш, яъне падари занак, ӯро нигоҳ дошт, ва ӯ се рӯз назди вай истод; ва хӯрданд ва нӯшиданд ва дар он ҷо шабро гузарониданд.
Ва дар рӯзи чорум онҳо бомдодон бармаҳал бедор шуданд, ва ӯ бархост, то ки равона шавад; ва падари занак ба домодаш гуфт: «Дили худро бо луқмаи нон боқувват намо, ва баъд равона шавед».
Ва ҳар ду нишаста, якҷоя хӯрок хӯрданд ва нӯши-данд; ва падари занак ба он мард гуфт: «Лутфан, имшаб дар ҳамин ҷо бимон, то дилат шод гардад».
Ва он мард бархост, то ки равона шавад, валекин падарарӯсаш аз ӯ бисьёр хоҳиш намуд, ва ӯ монда, шабро дар он ҷо гузаронид.
Ва дар рӯзи панҷум ӯ бомдодон бармаҳал бедор шуд, то ки равона шавад, ва падари занак ба ӯ гуфт: «Лутфан, дили худро боқувват намо, ва то гашти пешин таъхир кунед». Ва ҳар ду хӯрок хӯрданд.
Ва он мард бархост, то ки равона шавад, — худаш ва суррияаш ва навкараш. Ва падарарӯси ӯ, падари занак, ба ӯ гуфт: «Инак, рӯз ба ғуруб наздик мешавад; лутфан, имшаб бимонед; инак, рӯз тамом мешавад; шабро дар ин ҷо бигзарон, то дилат шод гардад; ва фардо бармаҳал бе-дор шуда, роҳи худро давом хоҳед дод, ва ту ба хаймаи худ хоҳӣ расид».
Вале он мард ба шабгузаронӣ розӣ нашуд, ва бархо-ста, равона шуд ва то рӯ ба рӯи Ябус, ки Ерусалим бошад, расид, ва ҷуфти харони полондор ҳамроҳи ӯ буд, ва суррияи ӯ бо ӯ буд.
Вақте ки онҳо ба Ябус расиданд, рӯз бағоят ба ғуруб наздик буд, ва навкар ба оғояш гуфт: «Биёед, ба ин шаҳри ябусиён дохил шуда, шабро дар он ҷо бигзаронем».
Оғояш ба вай гуфт: «Ба шаҳри бегона, ки сокинонаш аз банӣ-Исроил нестанд, дохил намешавем, балки ба Ҷабъа мегузарем».
Ва ба навкари худ гуфт: «Рафта, ба яке аз маконҳо мерасем, ва шабро дар Ҷабъа ё дар Ромо мегузаронем».
Ва аз он ҷо гузашта рафтанд, ва назди Ҷабъа, ки мул-ки Биньёмин аст, офтоб бар онҳо ғуруб кард.
Ва ба он ҷо тоб хӯрданд, то ки омада, шабро дар Ҷаб-ъа бигзаронанд; ва ӯ омада, дар кӯчаи шаҳр нишаст, ва касе набуд, ки онҳоро ба хонаи худ бурда, барои шабгузаронӣ ҷой диҳад.
Ва инак, пирамарде бегоҳирузӣ аз кори худ аз саҳро бармегашт; ва ин мард аз кӯҳи Эфроим буда, дар Ҷабъа суку-нат дошт, вале мардуми ин макон аз сибти Биньёмин буданд.
Ва ӯ назар андохта дид, ки роҳгузаре дар кӯчаи шаҳр нишастааст; ва пирамард гуфт: «Куҷо меравӣ? Ва аз куҷо омадаӣ?»
Дар ҷавоби ӯ гуфт: «Мо аз Байт-Лаҳми Яҳудо то ақсои кӯҳи Эфроим меравем, ки ман аз он ҷо ҳастам; ба Байт-Лаҳми Яҳудо рафта будам, ва алҳол сӯи хонаи Худованд меравам; ва касе нест, ки маро ба хонаи худ бибарад.
Ва коҳу беда барои харони мо ҳаст, ва нону шароб низ барои ман ва барои канизи ту ва барои навкаре ки ҳам-роҳи бандагони туст; аз ҳеҷ чиз камӣ надорем».
Пирамард гуфт: «Осоиштагӣ бар ту бод; ҳар камии ту бар ман аст; лекин дар кӯча шабгузаронӣ накун».
Ва ӯро ба хонаи ҳуд овард, ва ба харон хӯрок дод; ва онҳо пойҳои худро шустанд, ва хӯрданд, ва нӯшиданд.
Ҳангоме ки онҳо дили худро шод мекарданд, инак, мардуми шаҳр, шахсони сафилзода, хонаро иҳота намуда, дари онро сахт кӯфтанд, ва ба он пирамарди сохибхона сухан ронда, гуфтанд: «Он мардро, ки ба хонаи ту даромада-аст, берун ор, то ки бо ӯ бихобем».
Ва марди соҳибхона назди онҳо баромада, ба онҳо гуфт: «Не, бародаронам, лутфан, бадкорӣ накунед; модоме ки ин мард ба хонаи ман даромадааст, ин кори зиштро накунед.
Инак, духтари бокираи ман ва суррияи ӯ, — ман онҳоро берун меоварам, ва шумо ба номӯси онҳо таҷовуз намоед, ва ҳар чи дар назаратон писанд ояд, ба онҳо бикунед, вале ба ин мард ин кори зиштро накунед».
Валекин он шахсон нахостанд сухани ӯро бишнаванд. Ва он мард суррияи худро гирифта, назди онҳо берун овард; ва онҳо бо вай хобиданд, ва тамоми шаб то субҳ азият до-данд, ва баробари дамидани саҳар варо вогузоштанд.
Ва занак субҳидам омада, назди дари он мард, ки оғо-яш дар он ҷо буд, беҳуш шуда афтод, ва то равшан шудани рӯз дар он ҷо хобид.
Бомдодон оғои вай бархоста, дари хонаро воз кард, ва берун омад, то ки ба роҳи худ равона шавад; ва инак, зани суррияи ӯ дар даҳани дари хона афтодааст, ва дастҳояш бар остона буд.
Ва ӯ ба вай гуфт: «Бархез, то ки биравем!» Вале касе ҷавоб надод. Пас варо гирифта, бар хар гузошт, ва он мард бархоста, ба макони худ рафт.
Ва ҳангоме ки ба хонаи худ расид, корде гирифт, ва суррияи худро гирифта, андоми бадани варо ба дувоздаҳ қисм пора кард, ва онҳоро ба тамоми ҳудуди Исроил фиристод.
Ва ҳар кӣ инро медид, мегуфт: «Аз рузе ки банӣ-Исроил аз замини Миср баромадаанд, то имрӯз чунин коре карда ва дида нашудааст; ба ин диққат диҳед, машварат на-моед ва бигӯед».