Ададҳо боби 25

Исроил барои маъсият ҷазо ёфт.

ВА Исроил дар Шиттим сокин шуд; ва қавм бо духта-рони Мӯоб зино кардан гирифтанд.
Ва онҳо қавмро ба забҳҳои худоёни худ мехонданд, ва қавм мехӯрданд, ва ба худоёни онҳо саҷда мебурданд.
Ва исроилиён ба Баал-Фаӯр ангал шуданд; ва хашми Худованд бар Исроил аланга зад.
Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Ҳамаи сардорони қавмро бигир ва онҳоро барои Худованд зери офтоб ба дор бикаш, то ки шиддати ғазаби Худованд аз Исроил баргардад».
Ва Мусо ба доварони Исроил гуфт: «Ҳар кадоматон одамони худро, ки ба Баал-Фаӯр ангал шуда бошанд, бикушед».
Ва инак, марде аз банӣ-Исроил омада, зани мидьёниро пеши назари Мусо ва пеши назари тамоми ҷамоати банӣ-Исроил назди бародарони худ овард, дар сурате ки онҳо назди даромадгоҳи хаймаи ҷомеъ мегиристанд.
Ва Финҳос ибни Элъозор ибни Ҳоруни коҳин инро дид, ва аз миёни ҷамоат бархоста, найзаро ба дасти худ ги-рифт,
Ва аз қафои он марди исроилӣ ба ҳуҷра дохил шуда, ҳар дуяшон, марди исроилӣ ва занро ба шикамаш халонид; ва вабо аз банӣ-Исроил бартараф шуд.
Ва мурдагон аз вабо бисту чор ҳазор нафар буданд.
Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Финҳос ибни Элъозор ибни Ҳоруни коҳин ғазаби Маро аз банӣ-Исроил дур кард, чунки бо рашки Ман дар миёни онҳо рашк кард, ва Ман банӣ-Исроилро бо рашки худ маҳв накардам.
Бинобар ин бигӯ: «Инак, Ман аҳди осоиштагии Худро ба ӯ медиҳам;
Ва он барои ӯ ва барои насли ӯ баъд аз ӯ аҳди каҳонати абадӣ хоҳад буд, чунки ӯ барои Худои худ рашк карда, банӣ-Исроилро кафорат намуд»».
Ва номи он марди исроилии мақтул, ки бо зани мидьёнӣ кушта шуд, Зимрӣ ибни Солу буд, ки вай раиси як хона-водаи шимъӯниён буд.
Ва номи он зани мидьёние ки кушта шуд, Козбӣ бинти Сур буд, ки падараш сардори хонаводаи қабилае дар Мидьён буд.
Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Бо мидьёниён адоват намуда, онҳоро шикаст диҳед;
Зеро ки онҳо бо найрангҳои худ ба шумо душманӣ мекунанд, ва дар воқеаи Фаӯр ва дар масъалаи хоҳари худ, Козбӣ бинти раиси Мидьён, ки дар рӯзи вабо, дар воқеаи Фаӯр кушта шуд, шуморо фирефта карданд».