Ададҳо боби 5

Хориҷ кардани ҳар нопокӣ; ҳадияҳои рашк.

ВА Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Ба банӣ-Исроил амр фармо, ки ҳар махавӣ ва ҳар каси ҷараёндор ва ҳар каси аз мурда наҷисшударо аз ӯрдугоҳ хориҷ кунанд.
Хоҳ мард бошад хоҳ зан, хориҷ кунед; онҳоро ба бе-руни ӯрдугоҳ хориҷ кунед, то ки ӯрдугоҳҳои худро, ки Ман дар миёни онҳо сокин ҳастам, наҷис нагардонанд».
Ва банӣ-Исроил чунин карданд, ва онҳоро ба беруни ӯрдугоҳ хориҷ карданд; чунон ки Худованд ба Мусо сухан ронда буд, банӣ-Исроил ончунон карданд.
Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Ба банӣ-Исроил бигӯ: агар марде ё зане ягон гуноҳи одамизодро ба амал оварда, дар ҳаққи Худованд хиёнат ку-над, ва он шахс гуноҳкор шавад, —
Бигзор гуноҳеро, ки вай ба амал овардааст, эътироф намояд, ва он чиро, ки дар он гуноҳкор шудааст, пурра бар-гардонад, ва панҷьяки қимати онро бар он илова намуда, ба касе ки дар ҳаққаш гуноҳ кардааст, бидиҳад.
Ва агар он кас ворисе надошта бошад, то ки талофии гуноҳ ба вай дода шавад, дар он сурат талофии гуноҳ, ки барои Худованд дода мешавад, аз они коҳин хоҳад буд, ба замми қӯчқори кафорат, ки ба воситаи он ӯ варо кафорат менамояд.
Ва ҳар ҳадия аз ҳамаи вақфҳои банӣ-Исроил, ки назди коҳин меоваравд, аз они ӯ хоҳад буд.
Ва вақфҳои ҳар кас аз они худаш хоҳад буд: он чи касе ба коҳин медиҳад, аз они ӯ хоҳад буд».
Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
«Ба банӣ-Исроил сухан ронда, ба онҳо бигӯ: зани касе агар гумроҳ шуда, ба ӯ хиёнат кунад,
Ва марде бо вай хобида, нутфа резад, ва ин аз чашми шавҳараш пинҳон монад, ва вай ниҳонӣ наҷис гардад, ва шоҳиде ба зидди вай набошад, ва вай дастгир нашавад,
Ва рӯҳи рашк бар ӯ ғолиб омада, ӯ аз занаш рашк барад, дар сурате ки вай наҷис гардидааст, ё ки рӯҳи рашк бар ӯ ғолиб омада, ӯ аз занаш рашк барад, ва ҳол он ки вай наҷис нагардидааст, —
Бигзор он шавҳар зани худро назди коҳин оварад, ва ба-рои вай ушри эфаи орди ҷавро ҳадия биёрад; лекин равған барон нарезад ва лебӯно бар он намонад, зеро ки он ҳадияи рашк, ҳадияи ёдгорӣ мебошад, ки гуноҳро хотиррасон менамояд.
Ва коҳин варо наздик оварда, ба ҳузури Худованд ме-истонад.
Ва коҳин дар зарфи сафолин оби муқаддас мегарад, ва коҳин аз хоке ки бар фарши маскан аст, гирифта, дар об меандозад.
Ва коҳин занро ба ҳузури Худованд меистонад, ва мӯи сари занро воз мекунад, ва ҳадияи ёдгориро, ки ҳадияи рашк аст, бар кафҳои дасти вай мегузорад; ва дар дасти коҳин оби талхи лаънатовар хоҳад буд.
Ва коҳин варо қасам медиҳад, ва ба зан мегӯяд: «Агар марде бо ту нахобида бошад, ва агар ҳангоми шавҳардории худ бо гумроҳӣ наҷис нашуда бошӣ, — аз ин оби талхи лаъ-натовар осеб нахоҳӣ дид;
Вале агар ҳангоми шавҳардории худ бо гумроҳӣ наҷис шуда бошӣ, ва марде, ғайр аз шавҳарат, бо ту ҳамхоб гардида бошад», —
Он гоҳ коҳин занро қасами лаънат медиҳад, ва коҳин ба зан мегӯяд: «Бигзор Худованд туро дар миёни қавми ту ба лаънат ва қасам гирифтор кунад, ба тавре ки Худованд ронатро лоғар ва шикаматро омосдор гардонад;
Ва бигзор ҳамин оби лаънатовар ба амъоят дохил ша-вад, то ки шикамат биомосад ва ронат лоғар гардад». Ва зан мегӯяд: «Омин, омин».
Ва коҳин ин лаънатҳоро бар тӯморе менависад, ва дар оби талх шуста меравонад;
Ва он оби талхи лаънатоварро ба зан менӯшонад, ва он оби лаънатовар дар вай дохил шуда, талх мегардад.
Ва коҳин ҳадияи рашкро аз дасти зан мегирад, ва ин ҳадияро ба ҳузури Худованд меҷунбонад, ва онро назди қур-бонгоҳ меоварад.
Ва коҳин аз ин ҳадия ҳиссаи ёдгории онро бо мушташ гирифта, бар қурбонгоҳ месӯзонад, ва сонӣ он обро ба зан менӯшонад.
Ва ҳангоме ки обро ба вай бинӯшонад, агар вай наҷис гардида, ба шавҳараш хиёнат карда бошад, он оби лаънат-овар дар вай дохил шуда талх мегардад, ва шиками вай мео-мосад, ва рони вай лоғар мешавад, ва ин зан дар миёни қавми худ малъун мегардад.
Ва агар он зан наҷис нашуда, пок бошад, — ба вай осебе намерасад, ва вай ҳомила шуда, зурьёт мебинад.
Ин аст шариати рашк, вақте ки зан ба шавҳараш хиё-нат карда, наҷис мешавад,
Ё вақте ки бар мард рӯҳи рашк ғолиб омада, аз занаш рашк мебарад: он гоҳ бигзор ӯ занро ба ҳузури Худованд исто-над, то ки коҳин тамоми ин шариатро бо вай ба амал оварад.
Ва он мард аз гуноҳ фориғ мешавад, ва он зан барои гуноҳи худ ҷазо меёбад».